En dat is te horen aan de vele maffe geluiden en het retrogevoel dat er geregeld aan alle kanten vanaf spat. Big Love doet enorm denken aan Can You Feel It van The Jacksons, opener I’m Selfish heeft dat typische Prince-gevoel waar Lidell vroeger vaak op leunde en zo zit er op ieder van de elf nummers wel iets mafs. Volgens Lidell is de lol, die te horen was op Atomic Dog van George Clinton, de grote inspiratiebron voor dit album en dat hoor je eraan af. Maar wie is toch die idioot die op ieder nummer zit te klappen op de achtergrond? O wacht, dat zijn we zelf. Veel anders zit er niet op met zo’n enorm funky album. Om Tommie uit Sesamstraat nog maar eens te citeren: ‘Poeh hee’. Lidell heeft nog nooit teleurgesteld, maar zoals hij nu klinkt, is hij toch op zijn best. Dit is freaky funk in optima forma. Een album om dolgelukkig van te worden. ALEX VAN DER HULST