Sinds hij zich in 1996 weer aan het front meldde, werden al zijn platen minimaal goud, stroomden de theaters vol en veroverde het liedje Avond zelfs met de niet-gevraagde hulp van een aantal fanatieke fans de eerste plek in de Top 2000 Aller Tijden. Lage Landen is zijn derde studioalbum sindsdien. Waar Een Nieuwe Herfst en Het Eiland In De Verte voortborduurden op het orkestrale succesgeluid uit de jaren zestig, klinkt De Groots nieuwe album veel soberder. Voor de begeleiding tekende ditmaal de band waarmee hij al tien jaar in het theater toert, met o.a. Ernst Jansz en Jan Hendriks (Doe Maar) en ?ke Danielson (The Meteors, Time Bandits). De plaat opent met twee Dylanesque rockers. Goede songs met geestige, door De Groot zelf geschreven teksten. Vooral Achter De Hemelpoort, een hilarisch relaas over een zoektocht naar het Opperwezen, kan zo in zijn rijtje nederpopklassiekers worden bijgeschreven. De Treinreis, van de hand van Freek de Jonge, sluit daar thematisch naadloos op aan. Uit de nalatenschap van Lennaert Nijgh is er het fraaie, melancholieke Het Jagen Voorbij. Met ook Altijd Samen en Spelende Meisjes als positief opvallende songs slaat de balans vlot naar de positieve kant door. Valt er dan niets op Lage Landen aan te merken? Ach, jawel. De productie is soms wat belegen, vooral in de snellere nummers. Naar Amerika gaan om daar te plaat te laten mixen, lijkt een overbodige tocht te zijn geweest. Een detail waar weinigen over zullen vallen, want al luisterend ontdek je het ene na het andere prachtige liedje en nestelt Lage Landen zich in de platenkast comfortabel naast Een Nieuwe Herfst en Het Eiland In De Verte. JAN VAN DER PLAS