Ooit had ik een kortstondige vakantieliefde die Whitney heette. Op de derde avond ging ze ervandoor met mijn beste vriend. Het eerste liedje op Light Upon The Lake heet No Woman en past qua sfeer precies bij het gevoel dat me toen overviel. Een mengeling van weemoed, verdriet en jaloezie . . .

Het blijkt de blauwdruk voor de tien liedjes op dit debuutalbum van de band rond ex-Smith Westerns-gitarist Max Kakacek en voormalig Unknown Mortal Orchestra-drummer Julien Ehrlich. Het zijn lichtvoetige indiepopliedjes met een zweempje soul, die ondanks de rijke orkestratie met toetsen en trompet toch klein zijn gebleven en veelal handelen over vervlogen liefdes en ander overzichtelijk leed. Ehrlich, hier actief als zingende drummer, zit vrijwel voortdurend in het hoge register. Zijn stem gaat snel vervelen, al heeft dat vermoedelijk vooral met het gebrek aan geloofwaardigheid te maken. Ik hoor het gejammer, begrijp wat hij wil zeggen en heb met hem te doen, maar niet omdat ik oprecht verdriet bespeur. Dit is hooguit zelfmedelijden. Het liefst zou ik hem aan zijn haren uit zijn snotterhoekje trekken, hem een trap onder zijn kont geven en hard schreeuwen: get a life!