Toegegeven, het concertaanbod was karig in 2021 (u weet vast nog waarom), maar toen het hangslot er wél even af ging was er Left Of The Dial, opwindend stadsfestival te Rotterdam. Persoonlijk hoogtepunt aldaar, in een duistere industriële grot nabij het Centraal Station: Italia 90.

Londense band met een misleidende naam en een hooligan-achtige op zang, maar daar hielden de voetbalreferenties wel op. Hier gebeurde wat. Natuurlijk, het meest misbruikte containerbegrip van de laatste jaren – postpunk – lag op de loer, maar geen nood: dit was de goedaardige variant. Die met de stekels, de scherp afgestelde achteruitkijkspiegel, vijftig tinten grijs als dresscode en een zweem van schijt aan het publiek. Een moshpit zat er dan ook niet in; daar was de dribbeltechniek van de drummer te complex en de minimalistische aanpak van de gitarist te a-melodieus voor. Kortom, het beukte of knalde nergens (al had single New Factory enige meebrulpotentie), maar het intrigeerde volop. En nu is er dan een debuutplaat. En ook die fascineert weer. Vooraan zet roepzanger Les Miserables (!) snerend zijn politieke opvattingen uiteen, maar de échte stempels worden achter zijn rug gezet: door de gitarist bijvoorbeeld, die volstrekt z’n eigen gang gaat, of de drummer, die speels het midden zoekt tussen zenuwtic en ritmegevoel. En in die achteruitkijkspiegel komen intussen PiL, A Certain Ratio en de allervroegste Gang Of Four aangesneld. Nee, Italia 90 doet niks nieuws, maar ze weten wel het tintelende en ongrijpbare van hun oerbronnen te benaderen. Is postpunk al dood? Zo ja: leve Italia 90.