Het is een organisch geheel met sierlijke Philly soul, al dan niet funky pop en simpele blues (dat een outsiderpopintro à la Daniel Johnson kent). Andere referenties? Paul McCartney, Jim James en Lou Reed. Het verrassende Afropopnummer Run Sister Run is een van de meer extraverte buitenbeentjes en It kent reli-zang. Die vocalen zijn een van de opvallende aspecten waarmee McCombs zijn veelal langzame liedjes nog meer kleur geeft dan ze al hebben. Elders gaat het om bijvoorbeeld pianoriedels, een sax, een jazzy gitaar of een dwarsfluit. Dat laatste instrument maakt zijn opwachting in Laughter Is The Best Medicine. Een rake titel, maar op Mangy Love valt weinig te lachen. Dat is zeker het geval als McCombs zich met compassie uitlaat over mensen die het in het huidige tijdsgewricht minder goed hebben getroffen (‘It is not peace when others are in pain’). Souplesse, Mangy Love heeft het. Ambitieus, Mangy Love is het. En de plaat is ook zó goed dat ie behoort tot de top van het oeuvre van McCombs en ongetwijfeld tot de beste singer-songwriteralbums van dit jaar.