Wij waren immers in de illusie dat we naar het zoveelste dreampopmeisje luisterden. Gokje: zonder de hulp van Parker was de Française niet snel uit de
schaduw van Beach House gekomen. Maar haar vermogen het eigen materiaal uit handen te geven omdat ze ‘het een beetje saai vond’, maakt haar in één klap
geniaal. Telkens als Prochet weg lijkt te dromen in een comfortabel bedje van galm en majeur melodielijnen, dringt Parker de slaapkamer binnen om haar uit
te dagen voor een kussengevecht. Zo zet het duo Parker/Prochet een spannend debuut neer. Een album dat u wat ons betreft in de kast mag zetten als het
charmante liefje van Tame Impala’s Lonerism. THOMAS SNOEIJS