In een half uur tijd kiepert de band een gortdroge mix van noise, (post)hardcore en punk over de nietsvermoedende luisteraar. Vaak hoekig en stekelig, met
een galmende Alex Edkins als opgejaagde en nerveuze voorganger in een wereld die vooral heel erg zwart is, maar ondertussen zo behapbaar als een perfecte
popsong. Het is smerig, het is vies, het beukt, het kraakt, het schuurt als zand tussen de billen en het piept als een tandartsboor recht op je kaakbot.
Voer voor de jaarlijst. TIJS HEESTERBEEK