Al ziet de hondenkennel er anno 2015 toch heel anders uit dan in de vorige eeuw, en werd er op een aantal albums een stuk harder geblaft dan op Neither/Neither het geval is. Daarop volgen Ken Dowie en de gebroeders Dust het elektronische kronkelpad dat eerder werd ingeslagen op albums als Further Vexations (2009) en Radio Scarecrow (2008). Voor wie niet is ingevoerd in de Black Dog-discografie: dat betekent minder pure techno, meer sfeer en textuur. Goed nieuws, want persoonlijk vind ik dat Dowie en co op hun best zijn als de zwaartekracht een standje lager staat. Zoals op het melancholiek zoemende Them of het ingetogen The Frequency Ov Thee Truthers, dat met zijn harp zelfs wel wat weg heeft van afsplitsproject Plaid. Pas ver over de helft schakelt het Britse knoppentrio naar het grote verzet, met wat steviger, gestileerd vierkwartsmaatwerk. Maar de kracht van dit album zit hem ditmaal vooral in de ingetogen nummers.