Mag je mensen verwijten dat ze goed in hun vel steken? Nee, natuurlijk niet. Daar moet je juist blij om zijn. Mogen vrolijke mensen liedjes schrijven? Ja, natuurlijk wel. Alleen kunnen mensen die niet van vrolijke muziek houden beter deze recensie overslaan.

Nu was de Vlaamse zanger Milow nooit iemand die graag buiten de lijntjes kleurde. Hij is het type singer-songwriter van het ouderwets degelijke type. Soort ideale schoonzoon. Vakman ook, in zijn wat brave, natuurlijke, muzikale habitat. Veel aandacht voor de juiste woorden en een traditionele songopbouw, met een gevoelig randje over een gebroken hart hier en wat vertwijfeling daar. Anno 2022 komen daar vooral wat extra huppelritmes, een op een oude Motown-plaat passend baslijntje en een liedje waar Jack Johnson graag surfend het ruime sop mee zou kiezen bij. Milows fans kunnen dit blind en ongehoord aanschaffen. De rest kan beter even luisteren, want ondanks dat vakmanschap en die beste bedoelingen wordt het nergens echt spannend of vernieuwend. En dat Guiness Book Of Records gaat hij er ook niet mee halen.