Daughter schakelde de hulp in van producer Nicolas Vernhes (Animal Collective, The War On Drugs) en nam de plaat op in diens studio in Brooklyn, New York. Het blijkt niet genoeg om de klassieke valkuilen van het tweede album te omzeilen. De focus ligt nog nadrukkelijker op atmosfeer en gelaagde klankpatronen, maar dit gaat ten koste van de dynamiek. De neiging tot eenvormigheid die in de muziek van Daughter altijd al op de loer lag, speelt de band hier genadeloos parten. Slechts in het door catchy dissonanten voortgestuwde How benadert men het niveau van het debuut. Tonra heeft de enigmatische lyriek van If You Leave ingeruild voor een soms schaamteloze openhartigheid. Een tekstfragment als ‘There’s only been one time where we fucked / And I felt like a bad memory’ (No Care) zal hier en daar ongetwijfeld wenkbrauwen doen fronsen, maar lijkt op goedkoop effectbejag. Wilde ze soms de aandacht ergens van afleiden?