De leden van Orange Skyline typeren hun tweede album Orange Skyline als een Europese plaat. Dat is wat al te ruim genomen. Beter was het geweest als het Amsterdamse kwartet gesproken had van een Britse plaat, want het draait op Orange Skyline vooral om invloeden uit het Verenigd Koninkrijk en dan vooral van Oasis.
Voor die muziek is natuurlijk al lang een naam: Britpop. Daar was op Things That I Hide, in 2017 in deze kolommen omschreven als een ‘veelbelovend debuut’, al sprake van. Met het met producer JB Meijers opgenomen Orange Skyline is de band een flinke stap verder. Rijkere songs, nauwelijks nog kneuterigheid, een betere productie en meer Britse bravoure. Dat laatste is onder meer het geval in Shine On (met Lennon-link) en Sunny Days, overigens geen cover van de ultieme vakantietrack van Armin van Buuren, maar een psychedelisch rocknummer waarvoor gitarist Billy Duffy van The Cult lijkt te zijn ingehuurd. Het gecultiveerde Don’t Listen neigt naar The Beatles in een enigszins zeurderige bui. Meer elan hebben songs als Reflection en This Is The End, die een eigenschap bezitten die zeker in deze donkere dagen niet te onderschatten is: ze stemmen vrolijk. En dat geldt ook voor de kwaliteit van Orange Skyline in zijn geheel.