Hoezeer ik in dit blad ook de loftrompet stak over Someone’s vorige album, toch deed mijn recensie de plaat nog tekort. In retrospectief is Shapeshifter een nagenoeg perfect werkstuk, wat mij betreft een van de ultieme platen van de coronaperiode. De verwachtingen zijn dan ook hooggespannen voor Owls.
Het album beweegt zich globaal in hetzelfde idioom als zijn voorganger: smaakvolle, elegante popmuziek van een inmiddels door de wol geverfde singer-songwriter. Tessa Rose Jackson lijkt niet bepaald met vlag en wimpel uit de coronatijd te zijn gekomen, getuige tekstflarden als ‘Sorrow, sorrow washes away your secrets / Bright, wide eyes tell a different truth’ (Suddenly), ‘Just give me a reason / I’ve really hit an all time low / Something to believe in’ (All Time Low) of ‘I’m only brokenhearted / Hey if you think about it / That’s only one snap away from being okay’ (I’m Only Brokenhearted). Dit vertaalt zich in sobere, ingetogen songs met een consistent melancholieke sfeer, hier en daar opgepimpt met zwierige synthesizerklanken. In de oren van ondergetekende lijkt Owls een fractie minder pakkend dan Shapeshifter, maar het is te vroeg voor harde conclusies: ook bij die voorganger duurde het tot ver na de recensiedeadline voordat het kwartje echt viel. Op zijn allerminst is dit nieuwe album een waardige opvolger; het zou me niet verbazen als Owls uiteindelijk toch weer een meesterwerk blijkt te zijn.
