‘Soms vraag je je af of een gitaar wellicht zou werken in deze band’, stelde collega John Denekamp in 2017 bij zijn recensie van The Far Field, het vijfde album van Future Islands. Dit omdat de synthpop van de uit Baltimore afkomstige band op dat album wel erg zijig en eenvormig werd. Zes jaar later is er goed nieuws. People Who Aren’t There Anymore, album nummer zeven, heeft een prominentere rol voor gitarist William Cashion dan ooit tevoren.
Vooral in Corner Of My Eye klinkt dat als een aanwinst. Even lijkt dit weer een ballad te zijn van het weinig enerverende soort, maar dan bloesemt het nummer halverwege open en krijgt het kalme bedje van synthesizers waarover frontman Samuel T. Herring zoals gewoonlijk weer uiterst gevoelig zijn hartzeer van zich afzingt gezelschap van een zachtjes schurende gitaarlijn.
Helaas voorkomt dit niet volledig het euvel dat we in 2017 al constateerden: dat het songmateriaal allemaal nogal op elkaar lijkt. The Thief en Iris kennen vervolgens namelijk een vergelijkbare gitaarsound, waardoor de nieuwigheid snel van dit trucje af is. Dit is dus opnieuw niet de bloedspannende plaat waarvan iedereen die Herring en consorten wel eens live heeft gezien weet dat ze die wel in zich hebben, maar toch tellen we weer een aantal nummers om in te lijsten.
Het naar disco (!) neigende Say Goodbye stemt een stuk vrolijker dan de titel doet vermoeden en het meeslepende King Of Sweden is uitermate geschikt om Herring op het podium als vanouds uit zijn plaat te laten gaan met gekke dansmoves en vocale kwinkslagen. Daardoor kijken we er toch naar uit om de band weer eens live aan het werk te zien. Maar of dit een plaat is die we nog vaak gaan opzetten is – net als bij de vorige twee – de vraag.
Neem nu een halfjaar- (€36) of jaarabonnement (€69,50) op OOR en ontvang gratis lp’s, zoals ‘People Who Aren’t There Anymore’ van Future Islands. Kijk hier voor het aanbod.
