De malle stereo-effecten, de gewaagde afdalingen in volume en de overstuurde soli zijn gewoon intact gebleven. Maar wat toch bovenal weer opvalt is hoe eigenzinnig deze band was. Grotendeels gebasseerd op het format van Soft Machine, maar wel zo voorzichtig dat Robert-Jan Stips pas onlangs de platen van die band heeft aangeschaft. Je hoort aan alles hoezeer Supersister op zijn hoede was voor teveel invloeden. Zo klinken er wel Zappa-referenties, maar Supersister was Zappa soms gewoon voor: de instrumentatie van de freaky intermezzi is meestal beter verzorgd dan indertijd bij Zappa, die pas in 1973 echt een band in evenwicht kreeg op dat vlak. Ook hoor je veel Gong, maar het zijn slechts goed gekozen echo’s van die band. Nergens psychedelische glijpartijen of eindeloze herhalingen, maar wel de kleine tongue-in-cheek-prikjes van Daevid Allen & Co. En de partijen van de betreurde fluitist Sacha van Geest op de eerste drie platen mogen gezien de muzikale geest van die tijd ronduit voorbeeldig worden genoemd. Ach, raakvlakken met andere bands te over. Maar al kietelen ze Supersister, nergens valt een schaduw over de eigenzinnigheid van de Hollanders, wier grootste kracht lag in het afwisselen van tempo’s en het binnen de perken houden van solo’s. En die solo’s zijn nog altijd, zelfs met de blik naar de oerknal gericht, heerlijk en uniek. Wat Stips uit zijn keyboards trok was dwars maar smaakvol, kort maar krachtig, vol van tegentonen maar nooit liederlijk dissonant. En wat de ritmesectie aan vaart en vaardigheden toont is ook niet misselijk. Er wordt met zoveel gemak geschakeld dat het lijkt alsof Marco Vrolijk en Ron van Eck als een tweekoppig Formule 1-monster door de bochten van een bizar muzikaal landschap scheuren. Dat er na de derde plaat een tweestrijd binnen de band ontstond – meer jazz óf meer ironie; het werd het eerste, met als gevolg een breuk in de bezetting – mag historisch van belang zijn, maar zoveel verschil hoor je niet op Iskander. Sowieso: het misverstand dat Supersister een bende lolbroeken was, moet maar eens de wereld uit (net als die belachelijke ‘Canterbury Progrock Claim’ die de band altijd aan de broek krijgt). Een vleugje ironie zo hier en daar: ja. Melige zang: als het effe moest. Een slechte muzikale grap: heel soms. Maar Supersister was in de eerste plaats een unieke progressieve band met een sublieme mengeling van jazzy riffs en akkoorden, even rare als rake overgangen, soms zoete, dan weer wrokkige harmonieën, en bondige, maar heerlijk smerige solo’s. NANNE TEPPER