De ondertitel van dat laatste album was Thinking Music IV, en kijk eens naar de titel van deze nieuwe. Het is bovendien een ‘generatief’ stuk, dat zichzelf als het ware componeerde (er is ook een app, voor als je er €39,99 voor over hebt, waarmee je eindeloze versies kunt maken). Maar het is nog altijd Eno zelf die de begrenzingen vastlegde en de klanken koos. Dat zijn weer onvergelijkbaar mooie, warmbloedige en voorzichtig voorbijstrijkende klanken, met een zekere onderwaterkwaliteit, of klinkend alsof ze ergens voorbij de horizon hun oorsprong hebben. En het lijkt alsof de boel nauwelijks verandert, maar intussen. De ideale muziek om eens op verleden en toekomst (de releasedatum was niet voor niets 1 januari) te reflecteren. Ambient is echt zo’n verkeerd begrepen genre, want menigeen vergeet dat die muziek volgens Eno zelf (in de hoestekst van Music For Airports uit 1978) ‘as ignorable as it is interesting’ moet zijn, geschikt voor verschillende aandachtsniveaus zonder eentje in het bijzonder te benadrukken. Discrete muziek, ‘intended to induce calm and a space to think’. Anno nu zegt Eno dat hij zelf niet meer weet wat die term betekent. Dat krijg je er nu van. Intussen zijn de 54 minuten die Reflection op cd duurt werkelijk uitstekend besteed. Fraai denkvoer.