Nog steeds is het zoeken naar iets dat op een liedje lijkt of een ritme dat uitgroeit tot een pakkende groove. Iedere aanzet wordt in de kiem gesmoord of verstoord door een nieuwe dissonant (ik noem alleen die toeter en dronken yell in de op zich meeslepende industriële funk van Ultra Vomit Craze). Live zou dit wel eens overdonderend kunnen uitpakken (weet ik sinds het Toon-festival in 2003), maar thuis kan ik er het geduld niet voor opbrengen. En om de verhoudingen in het juiste perspectief te plaatsen: Repo wordt uitgebracht op het piepkleine Paw Tracks-labeltje van Animal Collective.