Op Revolve gaat Newman simpelweg lekker verder met wat hij sinds zijn doorbraak al nonstop doet. Oftewel: door zijn neus zingen en – bij gebrek aan echt muzikaal talent – volkomen afhankelijk zijn van wat zijn producers voor hem hebben bedacht. Die hebben de EDM-invloeden van debuutplaat Tribute grotendeels vervangen door hetzelfde blazersensemble dat op Michael Jacksons Thriller te horen was. Waar voorheen gedreun klonk, klinkt nu simpelweg getoeter. Het is dus niet alsof we hier nu ineens met echte soul te maken hebben. Nog steeds zijn alle beats ontiegelijke druk en ligt het gemiddelde tempo hoog, zodat de beweeglijke Newman zich live straks weer kan bewijzen als entertainer. Een groter doel lijkt er niet te zijn, zeker niet omdat Revolve kampt met een groot gebrek aan sterke potentiële singles. Come And Get It en Lights Down komen net even wat lekkerder aan dan de andere nummers, maar een kraker als Love Me Again is hier niet te vinden. Wel bevat Revolve echte missers. De geconstipeerde kraaienzang in poging-tot-ballad I’m Not Your Man is niet om aan te horen en in het gênante Tiring Game treffen we een verdwaalde Charlie Wilson, oud-zanger van The Gap Band aan. Dat nummer gaat overigens over de liefde, niet over zijn carrière. Al met al is Revolve een uiterst matige plaat, die duidelijk maakt dat een beperkt talent als John Newman het echt van de hits moet hebben.