Zo’n beetje de hele wereld is het erover eens: Saviors is het beste Green Day-album sinds American Idiot, dat dit jaar z’n twintigste verjaardag viert (we worden oud, mensen). Overigens moet dit veertiende album de missing link tussen Dookie (dat dit jaar dertig kaarsjes uitblaast) en American Idiot zijn. Dat is een beetje teveel eer, maar parallellen zijn er zeker.
Sterker nog, opener The American Dream Is Killing Me is de American Idiot van nu, inclusief messcherpe teksten van frontman Billie Joe Armstrong (‘My country under siege, on private property’), Goodnight Adelaine roept herinneringen op aan When I Come Around en probeer bij tranentrekker Father & Son maar eens niet aan Wake Me Up When September Ends te denken.
Een nummer als Strange Days Are Here To Stay (refrein: ‘Strange days are here to stay / Ever since Bowie died, it hasn’t been the same’) had op ieder klassiek Green Day-album kunnen staan. Maar wat klinkt het fris en wat gaan de veteranen stiekem veel verschillende kanten op. Living In The 20’s is bijna een hardcoretrack, Look Ma, No Brains een heerlijke poppunkknaller, Suzie Chapstick heeft Weezer-vibes en op Corvette Summer spelen de punkers hardrockje.
Green Day is al minstens tien keer afgeschreven, maar herrijst voor de zoveelste keer als een feniks uit de as. Saviors bewijst: als steenrijke punkband kun je best een geloofwaardige maatschappijkritische plaat maken.
