Fien Deman was tien jaar geleden zangeres in I Will, I Swear, een grote belofte. De van melancholie bol staande singles werden weliswaar een paar miljoen keer gestreamd, een album kwam er nooit. Fien nam haar tijd, want solo – onder de naam Ivy Falls – is dat album er nu eindelijk wel.

Songs werden bij elkaar gesprokkeld na een breuk. Ze handelen over de scheuren in haar leven, de onzekerheden, het heroriënteren en het vinden van een nieuw thuis. Het werd een ode aan alles wat het leven wél zin geeft. Ze omringde zich met muzikanten die haar op drums, bas, en klarinet bijstonden, de rest vulde ze samen in met Bram Vanparys (The Bony King Of Nowhere), die tevens zijn schouders aanbood om op te rusten en uit te huilen. Voor het eerst nam Vanparys ook plaats achter de mengtafel als producer. Tien jaar geleden hadden ze het goed gehoord, de mensen die bespeurden hoe Deman via de inspirerende muzikale helden die haar tienerjaren kleurden (Amen Dunes, Sharon Van Etten, Nick Drake, Sufjan Stevens) zou kunnen uitgroeien tot een singer-songwriter van formaat. Ze klinkt nog altijd breekbaar, maar haar tot volle wasdom gekomen talenten stromen nu via haar teksten, vocalen en sfeerrijke songs overtuigend die crue wijde wereld in.