Hun tweede plaat komt redelijk rustig uit de startblokken met Dolly Doesn’t Want To Face The Facts, waarin zowaar een akoestische gitaar te horen is. Slow Motion daarentegen is een puntig garagerocknummer, waarvan er op hun debuut Vulture/Provider meerdere te vinden waren, met een bescheiden hoofdrol voor de stuwende bas van Loots. Sea klinkt als een kruising tussen de Pixies en Supergrass. Een flard van die laatste is ook terug te horen in de koortjes van Love Your Enemies. Het schurende en soms zelfs verstilde Bleach heeft een melancholische ondertoon ondanks de opgewekte gitaren. Dat heeft vooral te maken met de zang. Kon Van Leeuwen op het vorige album nog wel eens uithalen, hier zingt ze ingetogener en is haar rol bovendien minder prominent. Over het geheel genomen klinkt Show Your Teeth meer uitgebalanceerd dan hun debuutalbum. Minder onstuimigheid en rammelende gitaren maar de rafelrandjes zijn gebleven, net als de melodieuze hooks. Koesteren, deze band.