Enter Smart Flesh. Deze derde plaat overtreft zijn grootse voorganger niet, maar biedt ook heel veel klasse. The Low Anthem heeft de meeste nummers van Smart Flesh opgenomen in een afgedankte pastasausfabriek en dat bezorgt het album meermaals een warme en soms ook gotische sound. Met dank aan producer Mike Mogis (Bright Eyes). Net als Oh My God, Charlie Darwin is Smart Flesh een gevarieerd album, waarop uiteenlopende instrumenten (klarinet, zingende zaag, antieke pomporgels, stylophone) hun opwachting maken. Het muzikale aanbod loopt ditmaal uiteen van een melancholiedje met orgel, intieme Americana (soms met achtergrondgeluiden) via gotische alt.country en rootsrockpop naar het gejaagd rockende Boeing 737, dat een intrigerend eind heeft. Ook biedt Smart Flesh een gewaagd en eigengereid kamermuziekje in de vorm van het instrumentale Wire. Een opmerkelijk intermezzo, dat dezelfde ontregelende rol lijkt te hebben als Wasted Time (Reprise) op Hotel California van The Eagles. In andere nummers duikt de weemoed genererende stem van Ben Knox Miller, een van de grootste troeven van The Low Anthem, gelukkig wel op. Ook Jeff Prystowsky laat zich niet onbetuigd op deze plaat, waarop de tot een kwartet uitgegroeide band het onder meer heeft over verplichtingen na een crematie en raakvlakken heeft met de muziek van Bob Dylan, My Morning Jacket, Leonard Cohen en The Band. Smart Flesh, slimme band. RENÉ MEGENS