Hij haalde ‘m net niet, de 27 club. Met slechts drie albums achter zijn naam stierf de Engelse singer-songwriter Nick Drake in 1974 aan een (al dan niet expres ingenomen) overdosis antidepressiva op zijn 26ste. De depressies waaraan hij leed waren frequent onderwerp van zijn warm klinkende folkliedjes, die vaak melancholisch maar zelden zwaar waren.
Drakes kracht was dat hij het simpel hield en met minimale middelen en zijn karakteristieke, bescheiden zang zo enorm wist te raken. De opdracht aan alle medewerkende artiesten van The Endless Coloured Ways – The Songs of Nick Drake was om zich het nummer dat ze coverden volledig eigen te maken. Dat pakte goed uit op onder andere A Tribute To Joni Mitchell (2007) en I’m Your Fan, de Leonard Cohen-coverplaat (1991). Eigenheid en originaliteit stonden in dienst van de liedjes en waren in de geest van de oorspronkelijke artiest. Dat gebeurt op deze plaat veel te weinig.
Positieve uitschieters zijn John Grant, die Day Is Done een electrojasje geeft, maar nuchter en ingetogen zingt. One Of These Things First is in handen van Emeli Sandé een soulvol liedje. Bombay Bicycle Club gaat een fijne samenwerking aan met The Staves. Hun meerstemmige zang voegt een extra laagje toe aan het voorzichtige optimisme van Road. Liz Phair maakt een soepel indiepopnummer van Free Ride en Nadia Reid blijft dichtbij het origineel van Poor Boy. Fontaines D.C. stuwen de energie van ‘Cello Song naar grotere hoogten met een postpunkversie. In veel van de overige nummers is er een teveel aan pathos (Joe Henry & Meshell Ndegeocello en Philip Selway), fluisterzang en gladheid (Christian Lee Hutson ft. Elanor Moss, Skullcrusher & Gia Margaret, Craig Armstrong ft Self Esteem). Dat staat in schril contrast met de soberheid van Drakes liedjes, die ze zeggingskracht gaf, noch zorgt het voor een interessante nieuwe invalshoek. De Nick Drake-liefhebber schiet met dit eerbetoon helaas niet zo heel veel op.
De nieuwe OOR is uit!
Bestel ‘m hier.
