De ritmegitaar van dat drie akkoorden tellende nummer werd overigens gespeeld door Jimmy Page, een piepjonge studiomuzikant die niet veel later zou toetreden tot The Yardbirds. Sterker nog dan die stijlverwante groep uit Londen, waarin ook Eric Clapton en Jeff Beck naam maakten, bezat Them in de begintijd een soort van garagerockgeluid, dat elke popgeneratie opnieuw weer een opleving kent. Opgericht in de lente van 1964 lag er in de vroege herfst al een eerste single, maar het debuutalbum The Angry Young Them verscheen pas de volgende zomer, amper een half jaar later gevolgd door Them Again. Met twee verschillende producers en bij ontstentenis van een vaste bezetting nogal wat sessiekrachten, missen beide platen de nodige coherentie. Daarentegen verraden überromantische liedjes als If You And I Could Be As Two, Could You Would You, My Lonely Sad Eyes en Hey Girl wel al de compositorische en stilistische brille van Morrison. Verder mag It’s All Over Now, Baby Blue zonder meer gelden als een van de beste Dylan-covers aller tijden, terwijl de aanvankelijk snauwerig zingende twintiger zelf die fantasievolle bewerking nu bestempelt als een vroege proeve van folksoul, zo leert The Complete Them 1964-1967. Dit zacht geprijsde 3cd-boxje bevat naast de beide officiële albums en alle niet op lp verschenen singles, waaronder de internationale hit Here Comes The Night en het jammerlijk geflopte juweeltje Friday’s Child, nogtwee dozijn verrassend interessante demo’s, alternatieve versies en liveopnames voor de BBC-radio. Aan het slot van zijn alleraardigste inleiding refereert de vorig jaar zeventig geworden en tot ridder geslagen Morrison overigens nog even aan een bootleg van dat ene historische solotourneetje door Nederland, met Cuby + Blizzards als begeleidingsgroep: ‘It’s pretty good, actually’. Waarvan akte.