Naast bassist David Sutton en gewezen Eels-drummer Butch Norton wordt Williams ditmaal vrijwel steeds begeleid door de superieure gitaristen Bill Frisell en Greg Leisz, wier zeldzaam subtiele spel in de atmosferische passages nota bene ambientachtige trekken vertoont. Loom stromend als de machtige Mississippi staan er welgeteld twee midtempo nummers op het bijna anderhalf uur durende geheel, dat zich als het ware voortbeweegt over Highway 20, de interstate tussen South Carolina en Texas langs steden als Jackson, Vicksburg en Macon, waar Williams haar vormingsjaren doorbracht. Zo mogelijk nog huiveringwekkender dan het beklemmende titelstuk klinkt het idyllisch beginnende Louisiana Story, over de traumatische kindertijd van haar geesteszieke en alcoholische moeder zaliger, terwijl het machteloze If My Love Could Kill en het zwaar rouwende Death Came zich richten tot haar begin vorig jaar aan Alzheimer overleden vader. Een van diens gedichten parafraseerde ze tot de mistroostige opener met de gebroken zin ‘You couldn’t cry if you wanted to, even your thoughts are dust’, die de toon zet voor een ongemeen zwaarmoedige cyclus over op de proef gestelde liefde in het aangezicht van de dood. Paradoxaal genoeg blijkt The Ghosts Of Highway 20 allerminst een beproeving om naar te luisteren, want hoe doordrenkt van ‘the pain and all of that jazz’ ook, deze elegische muziek laat zich uiteindelijk niet anders omschrijven dan sfeervol. Americana-album van het jaar? Nu al? Het zal toch niet waar wezen.