Erger: het is een statement of intent. DJ Shadow wil zich ontplooien. Hij wil de last van triphopmijlpaal Endtroducing (1996) van zich afschudden en op zijn derde album ook eens een andere kant van zichzelf tonen. Shadow de hiphopproducer, bijvoorbeeld. Fout één. Hij had nóóit open moeten doen toen al die boze negers voor zijn studio samendrongen om een stukje te komen rappen op de plaat van hun beroemde vriend. Hij deed het wel, en dus skippen we meteen door naar track acht en proberen de lelijke crunk-hiphop van de tussenliggende tracks zo snel mogelijk te vergeten. Broken Levee Blues is een akoestisch niemendalletje, Artifact (Instrumental) een armzalige poging tot hardcorepunk (ooit bedoeld voor de gecancelde soloplaat van Zack de la Rocha) en dan zijn we alweer bij track tien aangeland: Backstage Girl. Eindelijk een beat die beklijft; ruimtelijk, helder, spannend, in balans met de bluesgitaar en de diepe, bijna als een gedicht voorgedragen rap van Phonte Coleman (van Little Brother en het Nederlands/Amerikaanse Foreign Exchange). Zo kennen we Shadow weer! Helaas is dat precies wat hij niet wil. Hij wil meer zijn dan beat creator, hij wil zich bewijzen als liedjesmaker. Fout twee. Shadow is briljant met samples en beats, maar geen songschrijver en een weifelend regisseur, zoals hij al eerder aantoonde bij U.N.K.L.E. De volgende vijf songs roept hij U.N.K.L.E.’s Psyence Fiction (1998) in herinnering. Halfbakken popsongs die klinken als Kasabian (The Tiger), Radiohead (Erase You), Beth Orton (What Have I Done) en Coldplay (You Made) hoef ik echter niet van DJ Shadow te horen, zelfs al belooft hij volgende keer de Beatles na te spelen en nooit meer naar het advies van zijn engineer te luisteren. Die vond het wel een goed idee om zijn baas aan Sergio Pizzorno en Christopher Karloff van Kasabian voor te stellen. Die dus ook écht meedoen in The Tiger. Godbetert. Was hij echt zo desperaat? Welk ei moest hij nou zo nodig kwijt? Het beeld rijst van iemand die muurvast zit en alles aangrijpt dat hem uit zijn creatieve impasse kan verlossen. Terug naar de hiphop dan maar. Q-Tip en oude getrouwe Lateef brengen Enuff tot een redelijk einde, waarna we nog één keer op een portie schreeuwerige hyphy (de Bay Area-variant van crunk) vergast worden. Dan is het voorbij. Gelukkig. Kende voorganger The Private Press (2002) al de nodige zwakke momenten, The Outsider is – gemeten naar ‘s mans status – waarschijnlijk de grootste sof van 2006. KOEN POOLMAN