Dan ga je toch hopen op een cd als Significant Other, de plaat waarmee Bizkit creatief gezien topte. Toegegeven, deze mini opent veelbelovend met The Propaganda, door de obstinate riffs die doen denken aan het oude werk. Helaas laat orakel Fred Durst middels matige raps weer horen hoe moeilijk hij en alleen híj het heeft. Heel frappant, maar je gaat toch denken aan Duitse naamvallen; die zijn er ook zo vaak ingeramd. Neem nu The Priest, een verwarde tirade waar geen touw aan vast valt te knopen. The Key is met veel fuckin’ fucks een stuk consistenter. En ook irritanter.

Om dan toch zijn kwetsbaarheid te tonen, gaat Durst in het akoestische The Surrender ook weer zingen. Volgende keer toch maar achter de badkamerdeur houden. De woede op The Unquestionable Truth I zal allemaal wel van heel diep komen. Dat is een uit pleerollen opgebouwd broddelwerkje bij creatieve therapie echter ook. Daar geef je nog een complimentje alvorens het ding weg te smijten omdat er nog kans op verbetering is. Enfin, u weet bij wie die kans nihil is… PHILIPPUS ZANDSTRA