De band maakt er geen geheim van dat er drie shows in concertzaal Slim’s te San Francisco voor nodig waren om tot 24 songs te komen van enigszins respectabele kwaliteit. Overmatig drankgebruik is bovendien debet aan de grote hoeveelheid fuck-ups en verkeerd ingezette nummers. Het resultaat is een rommelige maar uiterst onderhoudende luisterervaring vol grappen en grollen. Zowel tussen de nummers door als tijdens de songs moet een breed scala aan personen het ontgelden. Van een jarige fan (‘happy birthday, you’re not special’) tot gelovigen (You’re Wrong) en George Bush (Franco Un-American, Murder The Government). De band improviseert er flink op los en krijgt het halverwege de show voor elkaar om acht nummers in zes minuten te proppen. De gastrollen van Flogging Molly-accordeonist en skateheld Matt Hensley (tijdens I, Melvin) en Sarah Sandin, de vrouw van drummer Erik (tijdens Lori Meyers), dragen bij aan de feestvreugde. Jammer alleen dat toegift The Decline na zes minuten wordt weggedraaid, terwijl de oorspronkelijke versie achttien minuten duurt. Zal wel helemaal ontspoord zijn. WOUTER DIELESEN