Evenals de organist op This Path Tonight tourde de Brits-Amerikaanse gitarist laatstelijk met Crosby, Stills & Nash, maar de tweede toetsenist en de ritmetandem stammen uit de coterie van Joe Henry. Dit geweldige stel muzikanten lijkt zich nogal in te moeten houden, want met zijn toch al lichte tenor kwinkeleert de eeuwige hippie ijler dan ooit, al blijft zijn zangstem wonderlijk gaaf, zeker voor iemand van bijna halverwege de zeventig. Zodoende zit er bitter weinig dynamiek in dit gedistingeerd klinkende album, net zoals het de composities veelal ontbreekt aan pakkende refreinen en verrassende bruggen. Treffend verbeeld door de zwart-witte hoesfotografie van zijn jonge wederhelft kuiert Nash in tien liedjes op een verloren middag in de winter van zijn leven door een kaal bos, waar nochtans af en toe een bleek zonnetje door de bomen schijnt. Op weg naar het einde mijmert hij wat af over hetgeen hem zoal beweegt, om zich zo te horen vrij van doodsangst in een onbewaakt moment af te vragen: ‘Is my future just my past?’