Nou, daar hadden ze wel een paar skills voor die ze gortdroog uit de doeken deden. Meer dan voorheen klinken de liedjes van Fountains Of Wayne op Traffic And Weather als een maniertje. De veertien songs zijn melodieus en worden wat droog, bijna verveeld gebracht. Aardig coupletje, aardig refreintje, simpel verhaaltje, bruggetje en klaar. Voor ‘t eerst heb ik het gevoel dat ze me in de maling nemen. Dit gaat teveel lijken op een parodie op kauwgomballenpop. Verdomd, het is echt een truc. De single Someone To Love is nog wel aardig, maar eigenlijk was Stacy’s Mom leuker. De plaat duurt veel te lang en blijft maar in hetzelfde tempo doorzeuren. De band is één geheim ingrediënt voor de perfecte popsong kwijtgeraakt: het element dat zo’n liedje onweerstaanbaar maakt, waardoor je er telkens weer naar wilt luisteren. Die X-factor hadden ze zeker op het debuut en de opvolger Utopia Parkway, bij vlagen op Welcome Interstate Managers en nu is het weg. Geen lentegevoel deze keer. Eigenlijk helemaal niks. Traffic And Weather is nog steeds knap werk, maar volkomen bloedeloos. JOHN DENEKAMP