Puscifer is ondanks het lollige karakter ontzettend pretentieus. Meteen de plaat doorgronden is er niet bij. Keenan biedt een Vaudeville-achtig landschap aan, waar roestige fabrieken in hetzelfde repetitieve tempo doorbeuken. Regelmatig doemt Nine Inch Nails’ The Fragile op, en dan met name de experimentele ‘rechterplaat.’ Ook: de uitstapjes die Mike Patton met Kaada maakt. Maar waar deze twee grootmeesters ook echt weten te boeien, zit je hier na iedere luisterbeurt weer met hetzelfde gevoel: ‘Was dat ’t nou?’ Komt bij dat Keenan, De Stem, op een murmelende manier zingt. Of hij zijn talent expres onderdrukt, en eigenlijk ook dat van gerespecteerde collaborateurs als Danny Lohner, Brian Lustmord, Alan Moulder én Primus’ Tim Alexander, je gaat er niet om lachen. Janken ook niet, daar is deze interessantdoenerij te saai voor. Als V voor Vagina is, dan is K voor Kutplaat. PHILIPPUS ZANDSTRA