Leveren moeilijke bevallingen betere platen op? Welk voorteken is beter: een vloeiend creatief proces of horten, stoten, opnames bij het afval, een drummer die vertrekt? Het laatste beschrijft de genesis van het vijfde album van Lanterns On The Lake. Radiohead-drummer Philip Selway werd bij de band getrokken om het proces weer vlot te trekken. Je zou kunnen denken dat dit een muzikale verschuiving betekent – een waterscheiding tussen de ene periode en de andere. Nou, nee.

Ook dit album is episch als leefden we in 2010, misschien nog wel met een tandje erbij. Bruce Springsteen loopt een rondje door het bos, hoofd in de nek, uithalen naar de hemel. Sharon Van Etten horen we ook – van vóór de synthesizer dan. Het werkt in het schitterende Locust en String Theory, waar de dronken nachten en verspilde jaren aan ons voorbijtrekken. Het slaat plat op single The Likes Of Us en niemendalletje Vatican, waar trouwens wel een érg letterlijk drumcitaat van Radioheads Climbing Up The Walls in zit. Een album vol dramatiek, vol kleine mensen die door Grote Emoties worden overspoeld. En als ‘writing songs is just making it worse’, zoals zangeres en liedjesschrijver Hazel Wilde verklaart in Rich Girls, tja, dan lijkt er een probleem. Maar er is geen enkel liedje dat eindigt zonder een vonk, een sprankje hoop, een lichtpunt aan het eind van de tunnel. Een net-boven-middelmatige plaat vol pathos.