Het is bijna niet meer bij te houden. De vorige drie – Moog Acid (met Jean-Jacques Perrey), Rodulate (met Jeremy Simmonds) en Rhythm – gingen onopgemerkt aan ons voorbij, album nummer 19 belandde wel in onze speler. Het is er één zoals Luke Vibert er al vele heeft gemaakt: speels, eigenzinnig . . .

Vibert raapt wat losse acid-eindjes bij elkaar, grappelt wat rare grooves uit de ton, zet er wat stekelige elektronica tegenover, gooit er nog een paar bekende en grappig bedoelde vocal samples en vocoders tegenaan, en klaar is Luke. Zo gek veel anders dan op Throbbing Pouch, zijn derde en beste album uit 1995, doet hij niet. De oplettende luisteraar spot aan het begin wat verse dubstep-invloeden. Zo bijdetijd is onze Luke dan weer wel. Het kermisorgel in Porn Shirtwee toont zijn andere kant: die van iets te melige nerd.