‘Ik moet er een recensie over schrijven’, zei ik toen. Met de nadruk op ‘moet’. Bastille maakt namelijk muziek waar geen recensent zich mee wil bezighouden. Dat deed de Britse band al op debuut Bad Blood. Singles Pompeï en Things We Lost In The Fire werden desondanks enorme hits. Ik snap dat nog steeds niet. Deze groep is het debiele broertje van Coldplay. En nu ik dat heb opgeschreven, wil ik meteen mijn excuses aanbieden aan Coldplay. Die band heeft namelijk nog een charismatische frontman, en niet zo’n gebroken dweil als Bastille-zanger Dan Smith, die zelfs zijn drieduizend oh oh oh’s zonder plezier weet te brengen. Je zou denken dat hij vrolijker is nu Bastille groot genoeg is voor zalen van Ziggo Dome-formaat. Nou, niet dus. Op Wild World klinkt de frontman als een inwoner van Pompeï in het jaar 79. Stiekem natuurlijk niet zo raar, als je ziet wat hij moet zingen. Liedje 1, Good Grief: ‘I miss you, I miss you, I miss you more.’ Liedje 3, An Act Of Kindness: ‘And now it follows me every-dahay / And now it follows me every-dahay / And now it follows me every-dahay / And now it follows me every-dahay-dahay-dahay-dahay.’ De rest van de band had beter gezamenlijk aan een draaiorgel kunnen gaan hangen. Werkelijk ieder nummer heeft de instrumentatie en glansproductie van een One Direction-song. Ik vraag me af wat er geworden is van de twee mannen die op de hoes van Wild World op een wolkenkrabber zitten. Volgens mij zijn ze gesprongen.