Het ene moment stoer en onstuimig, compleet met donderende breakbeats, ravetoeters, sirenes en een algeheel geheel gevoel van euforie, best gevangen en verwoord in Overdose, het andere moment melancholisch en naar binnen gekeerd. Bipolaire pop van de buitencategorie. De tweede cd lijkt één lange dub-oefening op het thema van Horrid van de eerste cd. Hier wisselt hij stonede beatjams in talloze kleurenvariaties af met miniatuurtjes en schetsen. Laat Romy Madley-Croft meezingen over deze bedwelmende beats en Jamie XX ziet opeens nog bleker dan ie al ziet. Kevin Martin mocht willen dat zijn dubs zo hard kwamen. With Love – het is een sardonische groet van een man die weet dat hij hier een ongelooflijke tik uitdeelt.