De hype is er niet meer, maar de muziekscene in Londen blijft een pracht van een plek voor liefhebbers van dansbare, vernieuwende jazz. Een van de vele hippe namen die de Britse hoofdstad de laatste jaren voortbracht is Emma-Jean Thackray, een vrouw die opgroeide tussen de brassbandmuzikanten, meerdere instrumenten bespeelt, als dj de meest uiteenlopende beats maakt en de afgelopen tijd al meerdere EP’s uitbracht, waarop ze dance en jazz op unieke wijze fuseert.

Haar eerste album Yellow is een plaat van grote klasse en van het baanbrekende soort, omdat het zomaar een heel nieuw, jong publiek zou kunnen introduceren aan alles wat jazz tof maakt. Zoals ze al op haar EP’s deed, combineert Thackray hier in essentie wederom dance met jazz, maar dan veel uitgebreider. En eveneens toegankelijker, maar zonder dat de muziek daar minder strak of virtuoos van wordt. De schetsen zijn, zeg maar, uitgewerkt tot volledige kunstwerken. In opener Mercury smelten vrijwel alle smaken die Thackray serveert al samen: we horen onder meer de spirituele freejazz van Coltrane, een drummer die een hi-hat-heavy danceritme speelt en een Sun Ra-waardige slotboodschap. Eerste single Say Something is simpelweg house ingespeeld met jazzinstrumenten; briljant. En hoe verder je komt, hoe bonter het wordt. Zo duiken in About That en Venus – middels opbeurende solo’s en te gekke, meerstemmige, soms soulvolle vocals over het buitenaardse – de eerste old school funkinvloeden op en heeft vrijwel heel Yellow een poppy luchtigheid in zich die ik bij geen enkele andere plaat in het jazzspectrum heb mogen detecteren. Ge-wel-dig album.