Hij heeft een wat verstrooid uiterlijk, met zijn rugzak nog om. De 29-jarige organist nestelt zich direct achter zijn Hammond en vraagt of we er klaar voor zijn: ‘Listen, when the music starts, I want you all to do something. Tap your toes, shake your ass, just do something.‘ Het is niet aan dovemansoren gericht. Wanneer de eerste noot gespeeld wordt staat niemand er meer stijfjes bij, zelfs de mensen op stoeltjes op het balkon niet. Iedereen is direct in de ban van de priester en zijn funky apostelen.

De liveoptredens van Cory Henry en zijn Funk Apostels worden gekenmerkt door nieuwe jazzy interpretaties van bekende funk-, soul- en jazz-nummers. Vaak juist zo gespeeld dat het origineel nog lastig te herkennen is. Funk en jazz blijven de kern, maar de gospelklanken die voortkomen uit de Hammond voegen een nieuwe, dominante dimensie toe. Cory weet de klassiekers zo te vervormen tot trage en fragiele vertolkingen, dat de songs bijna aanvoelen als gloednieuw materiaal. Aan het begin van het derde nummer zijn bijvoorbeeld alleen diepe bas en donkere synthesizer te horen. Wanneer Cory dan de eerste woorden van 1999 van Prince zingt staat de zaal op z’n kop. Overigens niet zo gek dat niemand het nummer in eerste instantie herkende, de zware en tedere jazz hebben de funk uit het origineel volledig vervangen.

Het gaat onze funkpriester ogenschijnlijk allemaal heel gemakkelijk af vanavond. Hij haalt alles uit z’n orgel dat er in zit en ook vocaal laat hij nauwelijks steekjes vallen. Tijdens de uitgesponnen instrumentale partijen geeft hij elk bandlid de kans om eruit te springen. En muzikaal gezien lukt dat, maar de rest van de band krijgt nooit dezelfde reactie van het publiek als Cory. Alle ogen zijn namelijk gefixeerd op de frontman, die met zijn enthousiaste gebaren en gekke gezichtsuitdrukkingen naar zowel zijn band als het publiek alle aandacht voor zich opeist. Voor zijn zangeressen is wel iets meer spotlight weggelegd, zeker wanneer zij tijdens Proud Mary van Creedence Clearwater Revival elk hun eigen zangpartij opvoeren. Een vrolijkere interpretatie dan die van 1999 deze keer, met een wat bombastische funky take op de rockklassieker.

Cory bewaart een kwetsbare jazz-cover van Inner City Blues van inspiratiebron Marvin Gaye over voor de toegift en sluit af met feel good song NaaNaaNaa, afkomstig van laatste album The Revival. ‘I’m gonna prescribe you some medicine. Two times a day, once in the morning and once at night, I want you to listen to this song.’ Een gepaste afsluiter voor de boodschap die Cory mee geeft aan de zaal: wees gelukkig en geniet van het leven. Amen.

Fotografie: Daniël de Borger

Gezien: 27 oktober 2016, Paradiso, Amsterdam