Overleden artiesten als Elvis Presley, Tupac Shakur en Michael Jackson gingen hem voor. Helemaal uniek is het hologramoptreden van Ronnie James Dio dus niet. Wel geldt de op 16 mei 2010 aan maagkanker overleden hardrock- en heavy metalzanger als een van de eerste performers bij wie de show wordt uitgebouwd tot een wereldtournee. Onder de noemer Dio Returns willen initiatiefnemer, manager en weduwe Wendy Dio en band ‘de muziek en nalatenschap van de beste zanger ter wereld vieren’. Dat proberen ze vanavond tevergeefs in het Tilburgse 013.
Het balkon van de grote zaal blijft gesloten en een afscheidingswand schermt de trappen af. En zelfs dan zijn niet alle 1400 staanplaatsen vergeven. Het publiek bestaat vooral uit mannen, van middelbare leeftijd en ouder. Veel van die heren kopen al voor aanvang tourshirts en trekken die meteen aan. Ze praten bij, halen muzikale herinneringen op aan Elf, Rainbow, Black Sabbath, Dio en Heaven And Hell en houden de twee videoschermen en hologramconstructie nauwlettend in de gaten. Om half negen komen drummer Simon Wright (Dio, AC/DC, UFO), gitarist Craig Goldy (Dio), bassist Bjorn Englen (Yngwie Malmsteen, Quiet Riot) en toetsenist Scott Warren (Dio, Heaven & Hell) op, onder de begeleidende klanken van Perfect Strangers (Deep Purple). Samen met vocalisten Tim ‘Ripper’ Owens (Judas Priest, Iced Earth) en Oni Logan (Lynch Mob) vormen ze vanavond de Dio Disciples.
De videoschermen tonen oude beelden van de zanger, omringd door vlammen. Hij leidt de show in en verschijnt vervolgens in witte bloes en zwarte broek als hologram in het midden van het podium. De show opent met King Of Rock And Roll, afkomstig van Dio-album Sacred Heart. De beeltenis oogt vrij plat en is niet vanuit alle hoeken van de zaal goed te zien. Wel klopt de balans tussen vocalen en livemuziek. De muzikanten – gehuld in stemmig zwart – spelen strak en geroutineerd. Het bewegen laten ze over aan de drie frontmannen. Tim ‘Ripper’ Owens neemt de zang voor zijn rekening tijdens Black Sabbaths Mob Rules en Straight Through The Heart (Dio). Hij steekt geregeld de door Dio gecultiveerde devil horns in de lucht en zet een vocale prestatie neer die recht doet aan het werk van zijn voorbeeld, inclusief kenmerkende maniertjes. Toch wringt er iets in zijn presentatie. Dat komt wellicht doordat hij in alles – van pet tot polsbandjes en blikjes drinken – de naam van zijn sponsor (energiedrankje Monster) uitdraagt. Ook lijkt hij zichzelf wel erg te willen bewijzen. Hij stuitert het podium over, wijst veel en probeert het publiek tevergeefs aan het zingen en klappen te krijgen.
Liever zien we Oni Logan. Met zijn lange, zwarte haar, leren polsbanden en krachtige bewegingen sluit hij meer aan op de performance van Dio. Dan maakt het niet eens uit dat hij een wat minder krachtige stem heeft dan Owens. Wanneer hij I zingt, gelooft de zaal hem. Pas bij Catch The Rainbow verschijnt het hologram weer, met Dio aanvankelijk staand op een trap. Zanger en band maken daarna tijdens The Last In Line een uitstapje naar grote hit Holy Diver, om terug te keren naar het oorspronkelijke nummer. Juist tijdens dat intermezzo komen de fans op gang. Ze zingen mee en lijken plezier te krijgen in de show. Wanneer Logan daarna vraagt of het publiek naar Egypte wil gaan en Egypt (The Chains Are On) inzet, volgt er gejuich. Dat gebeurt ook wanneer hij met veel gevoel voor dramatiek en armbewegingen zijn woorden zingt.
Tijdens Tarot Woman (Rainbow) keert Owens terug om Logan vocaal te ondersteunen, terwijl ze worden begeleid door videobeelden van tarotkaarten. Die beelden doen nogal oubollig aan, maar passen daardoor wel in de tijdsgeest van de muziek. Die richt zich vooral op de jaren zeventig en tachtig. De gecombineerde bas- en gitaarsolo voegt daarna weinig toe en de verkeerd weergegeven songtitel (Catch A Rainbow in plaats van Catch The Rainbow) geeft blijkt van slordigheid. Gelukkig krijgt de band de zaal tijdens Stargazer aan het joelen, hoewel de keyboardsolo van de akelig bleke Scott Warren weer op weinig respons kan rekenen. De springpartijen van Owens tijdens Mystery en zijn ‘Can you feel it’ voelen dus wat misplaatst. De groep voelt zich zelfs verplicht uit te leggen dat zij en Wendy dit echt doen voor de fans.
Met hologramsongs Heaven And Hell en Man On The Silver Mountain loopt het optreden na een uur dan al op zijn einde. Maar niet voordat Simon Wright ruim de tijd neemt voor een drumsolo. Die duurt niet alleen veel te lang en maakt weinig indruk, ook gaat hij de mist in als hij meespeelt met een stuk van Tsjaikovski’s Ouverture 1812. Als de band uiteindelijk verdergaat met Heaven And Hell voelt dat als een bevrijding. Dat geldt ook voor toegift Rainbow In The Dark; muzikaal en vocaal prima uitgevoerd. Maar met nog geen anderhalf uur aan muziek en weinig spektakel doet Dio Returns niet wat de initiatiefnemers zo plechtig beloofden: de muziek en nalatenschap van de beste zanger ter wereld vieren.
Fotografie: Steph Byrne
Gezien: 20 december, 013, Tilburg
