Nog geen jaar geleden stonden de heren en dame van Dry Cleaning nog in dezelfde grote zaal van Paradiso. ‘An incredible venue, we feel lucky to play it twice’, zegt frontvrouw Florence Shaw maandagavond met een dankbare glimlach. De volgepakte, net niet uitverkochte grote zaal reageert met een warm applaus en is klaar voor haar bizarre, willekeurig bij elkaar geplakte en gortdroog uitgesproken teksten, die wonderlijk goed klikken samen met de opwindende indierock die de band uitspuwt.
Fotografie Bram Rietveld
Die glimlach bij Shaw bespeuren we zelden vanavond. Ze is namelijk geconcentreerd aan het vertellen over otters, een amfibische rups en broeken in opener Kwenchy Kups. Ondertussen prikt gitarist Tom Dowse zijn rechterschouder ritmisch op en neer tijdens het bespelen van zijn instrument. De als een woeste zeeheld ogende bassist Lewis Maynard zwiept zijn lange donkere manen vervaarlijk door de lucht, alsof hij in een metalband zit. Of hij swingt semi-zelfgenoegzaam met zijn heupen. Het doet de frontvrouw niks. Florence blijft stoïcijns haar bijeen gesprokkelde zinnen oplepelen, staart naar het plafond of ziet iets achterin de zaal dat niemand anders waarneemt.
Wat je nooit bij een concert van Dry Cleaning zult aantreffen, zijn fans die uitbundig meezingen. Wel brengen Viking Hair en Hot Penny Day de lichamen al vroeg in de set aan het hupsen en hoofden aan het schudden. Die tweede wordt beantwoord met een hard en energiek applaus, dat gitarist Dowse met weidse armgebaren in ontvangst neemt. Shaw ondertussen reageert timide. Het contrast zorgt voor een vervreemdende sfeer en lijkt ook het publiek wat af te remmen. Het staart met een gelukzalige en ietwat schaapachtige glimlach naar de merkwaardige dame in lange rode plooirok en oversized roze trui die haar willekeurig bij elkaar gezette woorden en zinnen uitkraamt.
Zo expressief als de ultiem strak spelende band is, zo subtiel communiceert de ‘zangeres’. Haar krampachtig gespannen handen vouwen zich om haar microfoonstandaard, plukken aan haar haren of zweven in slow motion in de lucht. Zo lijkt ze het stormachtige orkest te dirigeren, alsof ze haar podiumgenoten betoverd heeft. Wanneer Maynard tijdens de laatste minuten van No Decent Shoes For Rain zijn basgitaar en haar door de lucht laat vliegen, giert de zaal van opwinding. En de dame die haar microfoonstandaard altijd binnen handbereik houdt, blijft ijzig kalm.
Ondanks dat er nauwelijks een touw aan de teksten vast te knopen is, komen we in de buurt van iets dat lijkt op ontroering in het druilerige No Decent Shoes For Rain en het donkere maar groovende Liberty Log. De woorden ‘Staying in my room is what I like to do anyway’ lijken ineens uit het binnenste van Shaw te komen, in plaats van dat ze ze ergens heeft opgepikt en genoteerd. Het effect wordt versterkt door haar wijd opengesperde ogen, die zelfs contact lijken te zoeken met een empathische ziel in de zaal. Zijn we nog steeds naar een toneelstuk aan het kijken of is haar schijnbare kwetsbaarheid echt?
Dowse zwaait tussendoor met zijn armen om het publiek wat luider te laten joelen. Op tweederde van de set voedt het publiek zijn zucht naar energie. Na Strong Feelings steekt hij tijdens het lange harde applaus ja-knikkend en glimlachend zijn vuist in de lucht. Dit enthousiasme is wat hij wilde. Unsmart Lady stookt het vuurtje nog verder op en als de intro van publieksfavoriet Magic Of Meghan aanzwelt, zien we weer een glimlach van Shaw. Ze voelt de gulzigheid van de fans, die zin hebben om te dansen. Dowse draait tijdens het nummer hinkend van zijn ene been op het andere pirouettes, met zijn gezicht in een ernstige en geconcentreerde plooi. Shaw ziet er natuurlijk niks van.
Als de band afloopt omdat het concert zogenaamd voorbij is, stampt het publiek er lustig op los voor een toegift. Het is opgejut en meer dan klaar voor meer. Als het viertal terugkeert en na een dankwoord van Shaw doorbraaksingle Scratchcard Lanyard inzet, kan de vocalist een glimlach niet onderdrukken als enkele fans voor in de zaal hun vingers in de lucht prikken en ‘A woman in aviators firing a bazooka’ scanderen. Een uniek moment van iets dat op meezingen lijkt deze avond. Het publiek trakteert op een vurig applaus. De hele band lacht en geeft een dankbaar applaus terug.
De band had nu zegevierend kunnen uitzwaaien, maar sluit af met het midtempo Anna Calls From The Arctic. Drummer Nick Buxton verruilt zijn drumstokken even voor een saxofoon, maar blijft achter zijn drumstel staan. Florence verstopt haar handen in haar mouwen en verschuilt haar gezicht weer achter haar lange sluike haar. Terug in haar parallelle universum, niets voelend van de euforische stemming in de zaal.
Gezien: 20 maart 2023 in Paradiso, Amsterdam.
