Michelle Zauner dartelt over het podium in de Grote Zaal van Paradiso. Af en toe een pirouette of een sprongetje terwijl de hoge tonen van haar stem meedansen met het dreampopgeluid van de band. De Koreaans-Amerikaanse songwriter vernoemde Japanese Breakfast naar een GIF van Japans ontbijt, een knipoog naar Oosters exotisme dat in het Westen uiting kreeg op platforms zoals Tumblr, maar ook binnen muziekgenres zoals vaporwave en de wederopstanding van Japanse city pop op YouTube. Het uniform van Zauner doet dan ook denken aan oude albumhoezen van Takako Mamiya, Junko Yagami en Mariya Takeuchi. De plastic omlijning van eerdergenoemde muziek is echter geen onderdeel van Zauner’s songs, wier teksten en muzikale uitingen pagina’s uit haar dagboek zouden kunnen zijn.
Fotografie Willem Schalekamp
De tour van Japanese Breakfast staat in het teken van het laatste album, Jubilee, dat vorig jaar uitkwam. De show wordt ingelijst met de opener van het album, Paprika, dat vanuit het smalle geluid van synthesizers en Zauners zang overgaat naar paradedrums, om op te bouwen naar meeslepende orkestratie. Een geschikt nummer om de toon te zetten voor zowel een album als een avond in Paradiso. De koppen van het publiek zwaaien ontspannen van links naar rechts als het geluid van viool over de menigte heen glijdt en Zauner tussen de zinnen door tijd vindt om af en toe op een gong te slaan.
Voor Be Sweet bevestigt ze de microfoon aan de standaard en verdwijnt ze achter een elektrische gitaar die groter lijkt dan zijzelf. Het nummer klinkt alsof het is hersteld van een cassettebandje uit de jaren tachtig, tegelijkertijd melancholisch en dansbaar als afstandelijk en stroperig. Zowel op plaat als live is de zang niet altijd even zuiver, wat juist zorgt voor oprechtheid en menselijkheid. De rommeligheid van het spel redt het nummer, wat met té strak productiewerk en autotune foefjes had geresulteerd in een sound die oververtegenwoordigd is in de hitlijsten.
De elektrische gitaar wordt ingewisseld voor een akoestische gitaar tijdens de overgang naar Kokomo, IN, een stad waar ze naar eigen zeggen nooit is geweest. Het is een bedachtzaam nummer dat in uitvoering doet denken aan The Velvet Underground & Nico met teksten over het verlangen naar een verloren liefde. ‘Manifesting like the fear of an oven left on.’ Kort na het nummer deelt Zauner wat gebruikelijke anekdotes over Amsterdam: ‘I feel like I was run over by about 200 bicycles.’ Verbaal wordt er niet veel meer contact met het publiek dan wat losse zinnen, maar de zangeres pakt het publiek in met haar plezier. Ze danst over het podium met een aanstekelijke spontaniteit, en werpt vaak genoeg een blik en een glimlach naar de mensen die vooraan staan.
Japanese Breakfast lijkt bewust te hebben gekozen om al het lekkers vooraan in de setlist te plaatsen. Soms wordt het gammele alt-rock geluid te abstract en ontstaat er een collectieve roes zonder échte hoogtepunten, zoals het geval bij Posing In Bondage en Glider, en eerder werk van de band klinkt soms gedateerd, ook al is het maar een paar jaar oud. De beste momenten op Jubilee leveren gelukkig genoeg bewijsstukken om Michelle Zauner uiterst serieus te nemen als songwriter die met haar ingetogen charisma een uitverkochte zaal weet te fascineren, en met haar doeltreffende teksten duidelijk iets heeft te vertellen.
Gezien: 26 oktober 2022 in Paradiso, Amsterdam
