Lagwagon opent de show met Island Of Shame en Violins en eindigt met Making Friends en Van Morrisson-cover Brown Eyed Girl. Dat lijkt een rare zin om een live-review mee te beginnen, maar het
geeft perfect weer hoe het optreden in de Melkweg in elkaar steekt: Lagwagon speelt . . .

Dat is misschien wat een klein beetje steekt, want van een band als
Lagwagon kan je meer verwachten. Het is namelijk niet ‘zomaar’ een
punkrockbandje. Samen met NoFX en Pennywise zijn ze de exponenten van de Californische punkscene die in de jaren negentig ook Europa veroverde. Vanavond grijpt Lagwagon terug op het succes van toen. Eind vorig jaar werden de eerste vijf albums van de band opnieuw uitgebracht door het label Fat Wreck, een goed excuus voor de tournee. De twee albums van na 2000 (Blaze en Resolve) worden vanavond genegeerd. Is dat erg? Tja, het is maar net wat je van een concert van de band verwacht.
Als de band nummers als Kids Don’t Like To Share, After You My Friend en May 16th niet zou spelen, is het ook niet goed.

De heren van Lagwagon doen vanavond precies wat er van ze verwacht
wordt. Zanger Joey Cape en gitarist Chris ‘Big Bitch’ Flippin bestoken
elkaar met dezelfde lompe opmerkingen als altijd en natuurlijk spelen ze
– naast de eerder genoemde nummers – Razor Burn, Mr. Coffee, Messengers, Give It Back en Sick. Inderdaad: allemaal van voor de eeuwwisseling. Er is nog enige consternatie in het eerste gedeelte van de show als een ietwat zwaarlijvige fan een stagedive maakt en niet wordt opgevangen. Cape legt het nummer stil, vraagt of het allemaal in orde is, neemt de bril van de fan aan en laat ’em nog een keer springen. Onder luid gejuich wordt de man nu wel gevangen. Eind goed al goed.

Het voordeel van een set met alleen de bekendere nummers: de tijd vliegt. Met Angry Days en May 16th komt er alweer een einde aan de reguliere set. Na een ‘see you in 5 minutes’ verdwijnen de vijf kortstondig van het podium om te eindigen met Alien 8, Making Friends en Brown Eyed Girl. Conclusie: een prima show van een meer dan prima band. Persoonlijk had ik wel wat van Resolve – het prachtige, soms pikzwarte eerbetoon aan drummer Derrick Plourde die in 2005 zelfmoord pleegde – willen horen, maar daar was het de avond niet naar. Vanavond draaide het om terugkijken naar de vorige eeuw. Als Lagwagon de volgende keer weer vooruit kijkt, vind ik het prima.

Fotografie: Bart Heemskerk

Gezien: 21 juli 2012, Melkweg, Amsterdam