Het pad naar bekendheid is zelden geplaveid. Het is vaak een traject van vaak zaaien, maar amper (kunnen) oogsten. Een proces waar geen tijdlijn voor staat – die is tenslotte voor iedereen anders. En dan is het ook zo dat je meestal het vertrouwen van een platenmaatschappij nodig hebt om dat laatste zetje richting het (grote) publiek te krijgen. Des te knapper is het als je álles op eigen kracht wil doen, en dan ook maar en passant een eigen label opricht. Toch was dat precies wat Leah Rye besloot te doen. En met succes, want tijdens haar eerste clubtour met band staat de bovenzaal van Paradiso ‘gewoon’ bommetjevol.

Fotografie Irwan Notosoetarso

En dat niet alleen, er staat hier een vrouw die twee trappen lager, over een paar jaar, naar alle waarschijnlijkheid óók het bordje met ‘uitverkocht’ op de deur zal mogen hangen. Wie haar nu in Paradiso gadeslaat, zal vrij snel vergeten dat Lisa Rietveld nog niet zo heel lang geleden met veel plezier afstudeerde van het conservatorium, om vervolgens op zoek te gaan naar wat nou precies haar toekomst zou moeten zijn. 

En ja, als conservatorium-alumnus kun je heus wel je geld verdienen als gitaarlerares, en zijn er tal van andere manieren om te zorgen voor brood op de plank, maar uiteindelijk had Leah Rye maar een doel: een volwaardig muzikant zijn – en ervan kunnen leven ook. Ze besloot er vol voor te gaan, en in deze bovenzaal bewijst ze haar gelijk. Niet voor niets was ze één van de OOR Talents.

Allemaal ontastbare wapenfeiten, totdat je vanavond Leah en band aan het werk ziet. Uit alles blijkt dat er maanden, zo niet jaren, naar avonden als deze is toegewerkt. Om maar een voorbeeld te noemen: wanneer de bassist (die overigens fikse koorts heeft, maar koste wat kost deze show wil spelen) vanwege een bloedneus van het podium loopt, gaat het collectief moeiteloos verder, alsof er geen vuiltje aan de lucht is.

Wanneer Leah het bal opent met Swimming Season, hou je toch heel even je hart vast. De zang staat veel te zacht, terwijl zowel de drums als de achtergrondzang juist (te) veel naar voren komen – tótdat ze uithaalt. Ogenschijnlijk moeiteloos pakt ze binnen een minuut Paradiso bij de strot, want gelijk komt alles samen. De onderhuidse spanning – een gemene deler in vrijwel ieder liedje op de setlist – is voelbaar, niet in de laatste plaats dankzij de violiste die deze tour aan het gezelschap is toegevoegd.

Leah Rye laat zich lastig in een hokje plaatsen. Enerzijds biedt ze vocaal de pop noir-troost van een Lana Del Rey, maar duwt de elektronische begeleiding je als luisteraar – zeker live – de triphopkant op. Op The Door, al vroeg in de setlist, komt die veelzijdigheid aan invloeden goed samen, en heeft ze veel weg van London Grammar. Vocaal kan ze niet tippen aan diens frontvrouw Hannah Reid, en is het hier en daar ook wat onzuiver – zenuwen spelen vast en zeker ook een rol – maar qua songkwaliteit doet ze er niet voor onder.

De setlist is dan ook een gevalletje all killer, no filler, en wat wil je ook, met een debuutplaat als Symbiosis op zak. Ze heeft er jaren over gedaan om de sound te vinden die bij haar past, maar nu het eenmaal zover is, staat het dan ook als een huis. De afgelopen maanden hebben Leah en band mede dankzij de Popronde massa’s vlieguren gemaakt en dat is te merken. Mooi om te zien hoe ze af en toe met haar hand de band dicteert en aangeeft dat een outro nog ietsjes langer gerekt mag worden, of juist als een heuse dirigent de boel met één vingergebaar stillegt.

Het venijn zit ‘m echter in de staart. Een tijd geleden bracht ze namelijk Sit Down uit, een liedje dat gaat over grensoverschrijdend gedrag dat vrouwen ervaren. ‘Ik weet dat alle vrouwen, en mannen trouwens ook, dit herkennen. We moeten er altijd wat van blijven zeggen, want we zijn er nog lang niet.’ Het aangrijpende liedje slaat in als een bom, en dat is ook te merken aan het feit dat de Dutch Disease (die weer de hele avond door Paradiso raast) in één klap weg is. Je kan een speld horen vallen, tussen het sporadische gesnik in de zaal door. 

Ze maakt vervolgens heel goed gebruik van dat momentum, door helemaal in haar uppie het fraaie In My Imagination te spelen, dat, eigenlijk vrij onverwachts, op die manier een ideale afsluiter blijkt te zijn. Alle oren zijn gespitst, alle ogen louter op Leah Rye gericht. Hier heeft ze al die jaren voor gewerkt, en het resultaat mag er wezen. Dit is hoe je je visitekaartje afgeeft. Tijd om te oogsten.

Gezien: 21 december 2023 in Paradiso, Amsterdam.