Op het grote scherm in de Maas, de op één na grootste zaal van North Sea Jazz, zien we een moederlijke vrouw met een blik van medeleven naar Lianne La Havas kijken. ‘Och meissie toch, het komt wel goed!’ We horen het haar bijna denken. Voorheen scheen er altijd een denkbeeldige zon op de optredens van de Britse zangeres, maar vanavond hangt er een onzichtbaar pak regenwolken boven het podium. Lianne La Havas is niet happy. Niet écht happy, althans. En dat voelt niet alleen de vrouw die op het scherm kwam. Dat voelt iedereen.
Fotografie Dimitri Hakke
Reden voor La Havas’ stemming is wellicht nog steeds de relatiebreuk waar ze in 2020 een album over uitbracht. De setlist staat vanavond in ieder geval vol met liedjes van die plaat. Droevige nummers waarin de zangeres zich afvraagt of de liefde die zij voelde voor haar partner wel sterk genoeg was. En of zij zelf – als mens, als vrouw, als minnaar – wel goed genoeg is. Terwijl La Havas deze songs zingt, klampt ze steviger dan we haar ooit eerder zagen doen aan haar zwart-witte Gibson. Ze lacht minder dan ze normaliter doet. Ze kruipt diep in haar liedjes. Soms, tijdens het intieme Paper Thin bijvoorbeeld, lijkt ze de aanwezigheid van het publiek even helemaal te vergeten. Ze zingt zacht en fijngevoelig, om zo nu en dan ineens te verrassen en overrompelen met glasheldere, van emotie doordrenkte uithalen.
Het vrolijke festivalmeisje van eerdere optredens is kortom nergens meer te bekennen. Dat klinkt vervelend, maar niets is minder waar. Want los van haar stemming, staat La Havas tegenwoordig als een veel serieuzer muzikant op het podium. Ze heeft afgerekend met de meest poppy nummertjes in haar repertoire en brengt haar nieuwe nummers, die veelzijdiger en soulvoller zijn, op doordachte wijze. Het pakkende refrein van Seven Times wordt extra vaak herhaald. De Radiohead-cover Weird Fishes/Arpeggi eindigt met een heftige rockclimax. De ‘oudjes’ die La Havas wél speelt, waaronder een bloedmooi No Room For Doubt, zijn aangepast om bij het nieuwere werk te passen. Voorheen was La Havas ‘gewoon’ een zangeres die haar liedjes zo mooi mogelijk zong. Tegenwoordig denkt ze écht na over wat ze wil neerzetten.
Desalniettemin komt haar optreden geen moment als gemaakt over. Tijdens een prachtig gezongen They Could Be Wrong zien we tranen in haar ogen en horen we pijn in haar stem. Voorheen was slotlied Midnight een soort feestnummer; een ode aan de nachtmens. Maar vanavond klinkt het lied wanhopig. La Havas is alleen; haar partner heeft haar verlaten. Wat moet ze anders dan het nachtleven weer in? De zangeres is niet happy, op deze editie van het door haar zo geliefde North Sea Jazz, met afstand haar favoriete festival. Dat is rot voor haar, maar mooi voor ons. Want de pijn die Lianne La Havas voelt, weet ze om te zetten in het allermooiste optreden dat ze tot nu gaf.
Gezien: 8 juli 2022 op North Sea Jazz (19.30 uur, Maas). Lees hier al onze recensies van North Sea Jazz.
De zomereditie van OOR is uit!
Bestel ‘m hier.
