Voor Roots ruilde Sepultura halverwege de jaren negentig zijn oude thrashmetalsound in voor een combinatie van laaggestemde nu-metalgitaren, tribalklanken, indianeninvloeden en simplistische teksten. De plaat zorgde voor een aardverschuiving in de metalwereld en katapulteerde de groep naar de hoogste regionen van de wereldwijde rockscene. Het succes brak de band op. Vooral Max kreeg het zwaar te verduren. Niet alleen ontstond er ruzie over de rol van zijn vrouw en bandmanager Gloria, ook kwam haar zoon (en zijn stiefzoon) Dana Wells in 1996 om het leven bij een auto-ongeval. Max koos eieren voor zijn geld, nam afstand van de groep én zijn jongere broer, en richtte Soulfly op. Sepultura ging door met de Amerikaanse zanger Derrick Green en staat inmiddels aan de vooravond van de release van zijn veertiende studioplaat (Machine Messiah).

Max en Iggor legden hun geschil bij in 2006. Sindsdien maken ze samen weer muziek onder de noemer Cavalera Conspiracy. Met de line-up van die groep – inclusief bassist Johny Chow en gitarist Marc Rizzo – treden ze vanavond op. Dat de heren Roots al vijftig keer eerder integraal vertolkten blijkt uit de strakke performance die de mannen neerzetten. Spierbundel Iggor speelt zijn drum- en percussiepartijen nauwkeurig en slaat genadeloos hard. Chow houdt zich op de achtergrond, terwijl Rizzo het gros van het gitaarwerk, de solo’s en alle sprongetjes voor zijn rekening neemt.

De meeste aandacht gaat uit naar Max. Die lijkt verworden tot een karikatuur van zichzelf. Hij gaat gekleed in een camouflagebroek en jack vol patches van bands als Full Of Hell, Integrity, Hellhammer en Goatwhore. Zijn baard oogt woest en zijn dreads vormen een grote klont, omgeven door wat blonde lokken. Aan zijn microfoonstandaard hangt een kogelriem en over zijn gitaarspeaker is de Braziliaanse vlag gedrapeerd. Het grootste deel van de tijd hangt zijn gitaar werkloos rond zijn forse middel. En zelfs als hij wat akkoorden lijkt mee te spelen, horen we vooral Rizzo. Met de handen vrij maakt de frontman er een sport van om het publiek zo vaak mogelijk op te hitsen, tot vervelends toe. Bij elke break en tussen elk nummer moet er gesprongen of geklapt worden, wil Max handen zien of moet de zaal brullen. De fans – hoofdzakelijk mannen tussen de dertig en veertig in verwassen metalshirts uit de jaren negentig – gehoorzamen braaf.

Tussen het ophitsen en het verzuimen gitaar te spelen, roept de zanger af en toe ook wat tekstflarden in zijn microfoon. Het taalniveau was ten tijde van de albumrelease al beperkt tot oerkreten als ‘Can you take it?’, ‘What goes around, comes around’ en natuurlijk ‘Roots Bloody Roots’. De jaren van alcohol- en pillengebruik hebben duidelijk hun tol geëist, ook al is Max al tijden nuchter. Van zijn oerbrul is weinig over en zijn Engelse uitspraak is nog verder verslechterd. De geluidsman weet er met veel galm en effecten nog wat van te maken, maar zelfs de beste zangmomenten ontstijgen het niveau ‘matig’ nauwelijks. Zijn prestatie lijkt het publiek niet te deren. Vooruit, het balkon blijft gesloten en op de vloer en de trappen is voldoende ruimte, maar de aanwezige toeschouwers slikken Roots als zoete koek.

De show krijgt een positieve impuls als Max voorafgaand aan Attitude speelt op een berimbau, een eensnarig, Braziliaans instrument. Hitsong Ratamahatta krijgt daarna ondersteuning van samples, maar de zanger maakt een rommeltje van het refrein. Naarmate de set vordert, gaat de band steeds beter en harder klinken. Dat gegeven lijkt de frontman aan te sporen om te vragen om circle pits, vooral tijdens het energieke Born Stubborn. Na het akoestische gitaarstuk Jasco voorziet Iggor het door de Braziliaanse Xavante-stam gezongen stuk Itsári tijdens een solomoment op treffende wijze van drums en percussie. Als zijn broer daarna terugkeert, lijkt die helemaal de weg kwijt. Hij meent dat de band pas halverwege de plaat is, terwijl er nog drie nummers resten. En als hij daarna mag meespelen op een floortom oogt dat onbedoeld kolderiek.

Het gros van de zaal blijft de groep steunen. Pas als Max aan het einde van de Roots-set meldt dat de fans moeten schreeuwen als ze meer willen horen, valt de respons tegen. Het blijft zo stil dat de zanger zelf maar Celtic Frost-cover Procreation Of The Wicked inzet. Het dieptepunt van de set wordt bereikt als de broers zonder Chow en Rizzo een medley spelen, aangekondigd met de woorden ‘We’re gonna fuck around’. Geen woord teveel. De flarden van From The Past Comes The Storms, Desperate Cry en Orgasmatron (Motörhead) missen overtuiging en samenhang en klinken als een ondermaatse jamsessie. Integrity-zanger Dwid Hellion sluit daarna aan om Ace Of Spades (eveneens van Motörhead) mee te brullen. Hij moet lachen als Max de overbekende zangbreak verknalt. De rest van de band verbergt zijn schaamte. En als de groep na lang rekken dan nog één nummer doet, valt de keuze op Roots Bloody Roots, hetzelfde nummer waarmee de show begon, maar dan nu uitgevoerd met hakkende drums en gekrijs. De zaal beweegt nog een keer, doet een wall of death en keert na een show van nog geen anderhalf uur huiswaarts; overwegend tevreden. Toch is het op basis van dit optreden te hopen dat Max zijn plan niet doorzet om het 25-jarige bestaan van Sepultura-album Arise eveneens te vieren met een integrale uitvoering.

Fotografie: Jostijn Ligtvoet

Gezien: 29 november 2016, 013, Tilburg