Fat Mike is tijdens dit rondje cashen in Europa overigens thuis gebleven. De eigenaar van Fat Wreck en bassist van NoFX wordt vervangen door Jay Bentley van Bad Religion. Prima, al hadden we gehoopt dat met het thuisblijven van Mike ook het oeverloze gepraat tussen de nummers door wat minder zou worden. Niets is minder waar. Slawson houdt eindeloze onderonsjes met z’n bandgenoten, het publiek praat ondertussen gewoon door, want dat wat hij zegt komt in de zaal totaal niet over. En de ‘the next song is a cover’-grap is ondertussen ook wel uitgewerkt beste vriend.

Nog iets dat niet bijdraagt aan de feestvreugde: het geluid is echt belabberd. De gitaar van Joey Cape? Ik heb ’em de hele avond niet gehoord. Nou zou dat verder allemaal niet zo erg zijn, als The Gimmes er verder een groot meezingfestijn van de zouden maken. Dat valt dus ook een beetje tegen. Zo vlak voor carnaval verwacht je bij deze band een groot feest in de zaal. Ondanks dat de Max is uitverkocht, komt het publiek ook nooit helemaal los. Tot in het midden van de zaal wordt er wel gesprongen, maar dat is het dan ook wel.

Het komt ook wel door de coverkeuze van Me First. I Will Survive (Gloria Gaynor) is natuurlijk een prima opener, maar verder lijkt een groot deel van de nummers net niet bekend genoeg bij de hele zaal. Ik bedoel, wie komt er verder dan het refrein bij Leaving On A Jet Plane (John Denver) of Nobody Does It Better (Carly Simon). Er zijn maar een paar momenten dat er echt massaal meegezongen wordt. Tijdens I Believe I Can Fly (R. Kelly) natuurlijk, bij Country Roads (John Denver) en ook Elton Johns Rocket Man doet het goed. Maar dat was het dan ook wel. Me First And The Gimmes maakten er een potje van vanavond en niet op een goede manier. Hopelijk nemen ze afsluiter End Of The Road (Boys II Men) zelf ook letterlijk.

Fotografie: Niels Vink

Gezien: 27 februari 2014, Melkweg, Amsterdam