Op de dag waarop Architects in AFAS Live speelt, kondigen zowel Graspop Metal Meeting als Jera On Air de komst van de metalcoreband uit Brighton aan. De hoge positie op de bills zegt iets over de populariteit van de groep. Die wordt vandaag onderstreept door een uitverkocht optreden in de Amsterdamse concertzaal. Ruim voor aanvang kruipt een lange slinger van in totaal 6.000 bezoekers over het ArenAPoort-terrein. En de band is voorlopig nog niet uitgegroeid. Of zoals frontman Sam Carter het vanavond stelt: ‘Steeds meer mensen ontdekken ons.’
Fotografie Anieck van Maaren
Het succes van de Britten kent meerdere verklaringen. De combinatie van metal, (post-)hardcore en popelementen is in twintig jaar steeds verder verfijnd, tot een strak en tamelijk gelikt geheel van woeste beukstukken en heftige breakdowns, pakkende refreinen, riffs en melodieën, en slim getimede breaks en keyboardpartijen. Ook appelleert de tekstthematiek – van persoonlijke verhalen tot politieke statements – aan het overwegend jonge publiek. En de band toert non-stop, headlinede vorig jaar het Bossche indoorfestival Headbangers Parade en was in april een van de supportacts van Metallica in de Johan Cruijff ArenA.
Dan is er ook nog de manier waarop de groep zich herpakte na het overlijden van gitarist en medeoprichter Tom Searle. Hij stierf in 2016 aan de gevolgen van huidkanker. Zoals tijdens elke show sinds zijn verscheiden staat Architects ook vanavond stil bij zijn dood. Voorafgaand aan Doomsday – het laatste nummer waar Searle aan werkte – wil Carter de zaal wat meegeven. Het leven is kort, zo luidt de strekking van zijn verhaal, en iedereen gaat dood. ‘Dus als er mensen zijn waar je van houdt, vertel ze dat dan.’ Om af te sluiten met een gemeend: ‘For Tom forever’, gevolgd door een luid applaus.
Al voor die song kan de Architects rekenen op veel bijval. Zo zingt het publiek mee met opener en nieuwste single Seeing Red, wordt er gesprongen en gestampt bij Giving Blood en Impermanence en gaan onder aansporing van ‘Let’s keep this energy going’ en ‘I fucking love you’ de handen omhoog bij Discourse Is Dead. De zes bandleden staan op drie trapsgewijs opgebouwde niveaus. De voorkanten van de treden zijn voorzien van beeldschermen, waarop gedurende het optreden een keur aan visuals, tekstflarden en animaties wordt getoond. De muzikanten zijn continu in beweging. Alleen drummer en Toms tweelingbroer Dan Searle is aan zijn positie gebonden. En als ze keyboards of percussie spelen, staan ook bassist Alex Dean en gitarist Ryan Burnett op vaste plekken. Een cameraman neemt alles op.
Wanneer Burnett tijdens Gravedigger en voorafgaand aan Dead Butterflies wat technische problemen heeft, neemt Carter tussen de nummers door het woord. Hij maakt van de gelegenheid gebruik om de toeschouwers te vragen hoe het gaat, showt zijn Oranje-voetbalshirt en stelt de bandleden voor (‘Het is tenslotte geen Sam Carter-show’). Daarna vraagt hij alle aanwezigen om de zaklamp van hun telefoon aan te zetten en deze omhoog te steken, met een sfeervol effect. Halverwege de song doet hij zijn handen omhoog, met de duimen tegen elkaar en de vingers gespreid. Nagenoeg het voltallige publiek doet het vlinderteken na, waarna aan het einde een kanon witte confetti over het publiek heen schiet.
Inmiddels is dan duidelijk dat de nadruk van de set ligt op het album For Those That Wish To Exist uit 2021, vooral aangevuld met materiaal van Holy Hell (2018) en The Classic Symptoms Of A Broken Spirit (2022). Van de eerste vier platen speelt de groep niets. Ook ander oud werk blijft op Gravedigger en These Colours Don’t Run na achterwege. Architects richt zich hoofdzakelijk op muziek die qua opbouw een zekere mate van voorspelbaarheid kent, met breaks, breakdowns en meezingrefreinen op plekken waarop je ze verwacht. Maar juist die aanpak werkt ontzettend goed. En dat is het geval tot en met de toegift, met Carter dan in een Ajax-shirt en zinderende uitvoeringen van Nihilist en Animals. De verklaring van het succes ten voeten uit.
Gezien: 26 januari 2024 in AFAS Live, Amsterdam
