Direct bij opkomst valt de enorme productie op. Percussionisten Shawn Crahan (Clown) en Chris Fehn staan met hun batterijen trommels en fusten aan weerszijden van het podium op hydraulische stellages. Gedurende de show draaien die rond en bewegen omhoog en omlaag. Sampler/toetsenist Craig Jones en turntablist Sid Wilson hebben ieder een eigen podium en flankeren de enorme drumkit van sessiemuzikant Jay Weinberg (ex-Against Me!, E Street Band), die het ontslagen oerlid Joey Jordison vervangt. De achterwand bestaat uit twee immense hoesafbeeldingen van het laatste album, met in het midden twee spiegels en daarboven een levensgrote, gehoornde duivelskop met oplichtende ogen. De voorhoede wordt gevormd door Taylor en gitaristen Mick Thompson en Jim Root, die net als de overige leden gehuld gaan in zwarte overalls en voorzien zijn van karakteristieke maskers. Alessandro Venturella maakt de line-up af. Hij vervult de rol van sessiebassist en plaatsvervanger van de in 2010 overleden Paul Gray, naamgever van de nieuwe plaat.

De show opent als het nieuwe album, met intro XIX en het stampende nummer Sarcastrophe. De zaal komt meteen in beweging, opgehitst door vuurfonteinen, rood licht en rondrennende bandleden. Als de zanger daarna tijdens The Heretic Anthem alle vuisten in de lucht wil zien, geeft het publiek massaal gehoor aan zijn verzoek, en zingt tekstregel ‘If you’re 555, then I’m 666’ luidkeels mee. Vanaf het eerste moment staat het optreden als een huis, geniet de groep een geweldig geluid en toont Taylor zich een uitstekende frontman, zowel vocaal als qua performance. Wel wordt al snel duidelijk dat hij geen zin kan uitspreken zonder minimaal twee keer het woord fuck te gebruiken. Zo moeten de fans – liefkozend maggots genoemd – eerst fucking geluid maken, daarna hun fucking handen omhoog doen, maar tegelijkertijd vindt hij ook ze fucking beautiful.

De setlist vormt met songs als My Plague, The Devil In I, Psychosocial en Opium Of The People een bloemlezing van de vijf officiële studioplaten die Slipknot in twintig jaar uitbracht. Het materiaal wordt met overtuiging gebracht, waarbij Weinberg zich een uitstekende vervanger toont. Wel slaat na verloop van tijd de verveling wat toe. Dat komt doordat de podiumact zijn geheimen al aan het begin heeft prijsgegeven. De percussieplatforms draaien hun rondjes, de pyrotechnicus maakt overuren en het lange lichtsnoer kent maar een beperkt aantal standen. Toch geniet de zaal zichtbaar. Als Taylor vraagt om te schreeuwen, gebeurt dat. En op zijn verzoek klinkt er zelfs een applaus voor het ondermaatse voorprogramma King 810.

De reguliere set loopt met het sterke Dead Memories, Duality – inclusief Clown die zijn ketels bewerkt met een honkbalknuppel – en The Blister Exists – met niet volledig synchroon gespeelde marchingpercussie – bijna op zijn einde. Maar niet voordat de frontman vertelt dat dit toch echt de beste show is die Slipknot ooit in Amsterdam deed. En als bij laatste nummers Spit It Out en Custer de zaal moet knielen, geeft bijna iedereen daar gehoor aan, en springt op het teken van Taylor tegelijk omhoog. Het toegift bestaat tenslotte uit (sic), het woest meegebrulde People = Shit en Surfacing. Nog eenmaal gaan alle registers op, draaien de podia rond en spuwt het podium vuur. Hierna stuurt de zanger het publiek naar huis (of naar de aftershow van de Nederlandse metalcoreband The Charm The Fury) met de woorden ‘Take care of yourself and each other’; de enige zin van de avond zonder fuck.

Door Wouter Dielesen / Fotografie: Bart Heemskerk

Gezien: 1 februari 2015, Heineken Music Hall, Amsterdam

Slipknot (nog) een keer zien? De band staat 6 juni op Fortarock in Nijmegen.