Na een korte break trapt Slowdive zijn Europese tour af in een stampvol Paradiso. Het publiek staat dinsdagavond tot drie rijen dik op de balkons. Ook de komende optredens van de Britse shoegazers zijn uitverkocht. Sinds de veteranen in 2014, na ruim twintig jaar radiostilte, hergroepeerden zijn ze populairder dan ooit. En let wel: dit is geen band die comfortabel achterover leunend teert op zijn legacy. De setlist bestaat voor meer dan de helft uit nieuw werk.
Fotografie Anne-Marie van Rijn
Het moet de vijf (allemaal originele) leden van Slowdive toch enige genoegdoening geven dat ze sinds hun terugkeer letterlijk de wereld plat spelen. Immers, het contract bij Creation Records werd destijds vroegtijdig verscheurd. Maar tijdens hun decennialange afwezigheid groeide het album Souvlaki (1993) alsnog gestaag uit tot epische proporties. De reünie viel bovendien samen met een sterk comebackalbum en ook het recent uitgebrachte Everything Is Alive (2023) is van een grote schoonheid.
Het publiek in de grote zaal valt ruwweg uiteen in 50-plussers enerzijds en jongeren onder de dertig anderzijds. Het meisje achter de bar kent Slowdive via haar ouders: ‘Ik heb een goede opvoeding gehad.’ Ondanks de drukte is de sfeer gemoedelijk. Support-act Pale Blue Eyes, een jonge shoegazeband uit Devon, is verrassend goed en brengt de zaal moeiteloos in de juiste sfeer.
Als het podium wordt omgebouwd lopen we even rond. Het valt op dat de voormalig Creation-bandjes blijkbaar allemaal uit dezelfde crewvijver vissen. De merchandise guy kennen we van Ride en The Jesus And Mary Chain. En de geluidsman zagen we eerder bij Lush. Ook de man van het licht is een bekende. De Britse shoegaze wereld is blijkbaar klein en hecht.
Het is donker en Brian Eno’s Deep Blue Day zwelt aan. Rachel Goswell komt op in een lang zwart gewaad, het haar aan de ene kant zwart en aan de andere kant wit. Geinig detail is dat ook haar ene schoen zwart is en de andere wit. Ondanks de zachte uitstraling heeft ze iets van Disney’s Cruella. Zanger/gitarist Neil Halstead, schrijver van vrijwel alle nummers, heeft een woeste baard en een kop vol haar.
Door te starten met Shanty van Everything Is Alive is de toon gezet: het publiek hoeft niet te rekenen op een integraal gebracht Souvlaki, maar er wordt royaal getapt uit nieuwe vaten. Sterker nog, Paradiso krijgt deze avond een livedebuut voorgeschoteld: Chained To A Cloud, eveneens van het laatste album.
Op de instrumenten na is de aankleding van het podium feitelijk non-existent en bestaat enkel uit een lichtshow die wordt geprojecteerd op de imposante achterwand van het voormalig kerkgebouw. De getoonde beelden matchen soms met de muziek. Zo vult het glas-in-lood zich met roterende capsules bij Sugar For The Pill.
Er hangt een serene sfeer en er wordt voor de verandering eens niet door de muziek heen gepraat. Tijdens Catch The Breeze steekt een man voor ons bijna beschaamd een vuistje in de lucht. Bezwerend heft Goswell haar armen ten hemel, maakt sierlijke gebaren met haar handen en glimlacht minzaam naar de gebiologeerde zaal. Zo stil en ingetogen als het publiek is tijdens de nummers, zo uitbundig is het applaus dat erop volgt.
Net als bij wel meer shoegazebands – denk aan Drop Nineteens en Blonde Redhead – zijn de leadvocalen verdeeld tussen een man en een vrouw. De stemmen van Goswell en Halstead, in de beginjaren van Slowdive een stel, gaan nog altijd geroutineerd en naadloos in elkaar op. Hun relatie is dan misschien op de klippen gelopen, maar de vocale harmonie tussen beiden heeft de tijd wonderwel overleefd.
Bij Golden Hair, een cover van Syd Barrett en tevens het laatste nummer voor de toegift, wordt alles nog even uit de kast getrokken. Het nummer start weliswaar sereen met de zang van Goswell, maar daarna volgt een uitgerekt instrumentaal deel dat steeds verder escaleert, met een muur van distortion als apotheose. De man voor ons, die van dat vuistje, bespeelt inmiddels vol overgave een luchtgitaar en knikt instemmend.
Gezien: 16 januari 2024 in Paradiso, Amsterdam
