‘Nothing is impossible. Surrender to the experience. If trouble times comes, give it a little kiss, and let go. Very simple.’ Nee, meesterlijke songwriters of poeten zijn de Crystal Fighters niet, dat is al duidelijk bij intro Simplecito. De new age hippie-vibes die ze uitstralen zorgen voor een vrolijk gevoel, maar balanceren op het randje van complete cheesiness. Je zou er haast een spelletje ‘Xenos-tegel of Crystal Fighters-lyric?’ van kunnen maken. Waar Star Of Love verfrissend was en tweede album Cave Rave nog enigszins onderhoudend, is de onlangs verschenen derde plaat Everything Is My Family volledig verwaarloosbaar. Muzikaal is het veel van hetzelfde en zijn de Baskische invloeden soms zelfs ingeruild voor DJ Snake-achtige EDM-drops (In Your Arms) en High School Musical-waardige koorstukken (The Moondog). Gaan we het wel uithouden vanavond? Je zou het misschien niet verwachten, maar de show overtreft alle verwachtingen.

Met een halve Droomvlucht aan nepbloemen mee en volledig in het wit gehuld begint de band het optreden met Follow. Als de eerste kickdrum Paradiso doet trillen, schakelt de ratio en scepsis collectief uit en gaat het onderbuikgevoel volledig aan. We moeten een keuze maken: zorgeloos feesten of de zuurpruim uithangen en in dat laatste heeft echt helemaal niemand zin. De setlist is bovendien goed: veel Star Of Love, een paar hits van Cave Rave en een niet al te grote greep uit Everything Is My Family. Het tempo en de harde beat blijven er daarnaast goed in gedurende de anderhalf uur durende show. De immer halfnaakte gitarist, de non-stop lachende achtergrondzangeressen en de hossende frontman hebben een niet te temmen energie en zelfs als die laatste pijnlijk achterover tuimelt over een podiumlamp gaan ze vrolijk door. Als er iets is wat de Crystal Fighters goed kunnen, is het een zaal laten uitpuilen met energie en er hard voor werken om dat vast te houden.

Vooral als de band zich tijdens I Love London en I Do This Everyday rond de txalaparte – een houten, xylofoon-achtig slaginstrument – verzamelen en de nadruk op percussie en beat leggen, komt er een intensiteit van het podium af die de grootste moshpit doet verschijnen sinds John Coffey een maand geleden Paradiso bezocht. Na zulke uitbundige momenten vergeef je deze band makkelijk complete missers als In Your Arms en Lay Low; je gaat er zelfs stiekem van meedeinen. De ontvangst van de nieuwe nummers is dan wel stukken lauwer dan songs van de eerste twee albums, maar de boodschap die het album niet kan overbrengen – een ode aan de twee jaar geleden overleden Crystal Fighters-drummer Andrea Marongiu – komt live wél over. Dat komt door de constante bepleiting voor liefde en saamhorigheid, zowel tijdens de songs als tussen de bedrijven door. Als gitarist Graham Dickson ademhalingsoefening met het publiek doorneemt, iedereen elkaars buur laat high-fiven en de strandballen door de zaal stuiteren tijdens Plage, voelt Paradiso bijna als thuis, en lijkt het alsof de boze buitenwereld nooit heeft bestaan. Zelfs het minst opgetogen nummer uit het repertoire, afsluiter Xtatic Truth, laat het publiek vrolijk meedansen en –moshen.Xenos-teksten en slechte albums of niet, Crystal Fighters heeft de juiste toon en energie in handen om zalen compleet af te breken, en dat maakt ze tot een heel fijne liveband.

Fotografie: Marcel Poelstra

Gezien: 26 oktober 2016, Paradiso, Amsterdam