Wanneer ik mij weer eens met rugpijn, brandende ogen en zweet onder mijn oksels tussen duizend andere stinkende bierdrinkers in een concertpubliek bevind, vraag ik mij soms af: hoe zouden die gasten daar op het podium zich voelen? Shows geven lijkt me een topsport, maar over de fysieke inspanning die muzikanten leveren, hoor en lees je zelden iets. Alsof het niets is toeren bandjes de wereld rond; geven ze soms vijf shows in vier landen in zes dagen tijd. En wij zure recensenten recenseren ieder concert alsof het de eerste is. Laat ik dat deze keer eens anders doen.
Fotografie Daniël de Borger
Vanavond staat Yo La Tengo in een uitverkocht Lantarenvenster. Gisteren stond de Amerikaanse band echter ook al in een bomvol Paradiso. En dat merk je aan ze. We hebben zanger en gitarist Ira Kaplan weleens vrolijker gezien. Georgia Hubley hebben we weleens zuiverder horen zingen. Bassist James McNew laat eveneens wat steken vallen. En in z’n geheel staat Yo La Tengo er vanavond gewoon niet zo lekker bij. De band speelt twee sets van pakweg een uur per stuk met een pauze ertussen. De setlist lijkt op papier even veelzijdig als het gehele oeuvre van de band, maar in de bijna tweeënhalf uur durende praktijk valt het vooral qua veelzijdigheid juist een beetje tegen. Door een gebrek aan energie en enthousiasme in het spel, klinken veel nummers ongeïnspireerd en klonteren ze samen.
Desalniettemin blijft Yo La Tengo natuurlijk Yo La Tengo. Vermoeid of niet, deze band heeft songs en skills waar menig ander muzikant een moord voor zou doen. Zodoende spreken we hier niet van een slecht optreden, maar van een tegenvaller wanneer je dit concert vergelijkt met eerdere shows van de Amerikanen. Zoals tijdens die eerdere shows laat Kaplan ook vanavond zijn gitaren krijsen, brullen, piepen en huilen.
Gitaristen in heavy metalbands spelen solo’s van tien minuten en je bent het tien seconden later alweer vergeten, omdat het slick maar nietszeggend is. Bij Kaplan is dat anders. Iedere keer als hij soleert, neemt hij je mee op een experimentele trip. Mooi is dat niet; heftig en daardoor memorabel wel. Zo stort hij in het slot van Decora minutenlang een bak oorverdovende noise over de zaal heen. Sommige mensen trekken de herrie niet en lopen de zaal uit. Kaplan vraagt van het publiek wat agressieve cliënten in de geestelijke gezondheidszorg van hun begeleiders vragen: blijf bij me en beweeg met me mee.
Echte hoogtepunten zijn op één hand te tellen. Aselestine valt op als het enige nummer waarin Hubley helemaal vertrouwd klinkt. Het is een hartverwarmend liedje. De enthousiaste publieksontvangst geven matte uitvoeringen van klassiekers Autumn Sweater en Sugarcube iets extra’s mee. Maar wanneer het tijd is voor de toegift, hangt er een sfeer in de zaal die doet afvragen of er überhaupt nog een toegift zal volgen. En wanneer deze er komt, bestaat hij uit drie covers waar het speelplezier wederom niet van afdruipt. Zo wordt LantarenVenster als jazzclub geëerd met een van de saaiste versies van Sun-Ra’s We Travel The Spaceways die ik ooit hoorde.
Kaplan zegt tegen het einde van de show een aantal optredens te willen afzeggen, zodat de band deze zaterdag Bill Frisell kan zien in dezelfde zaal als waar zij nu staan. Het lijkt een grap, maar aan zijn intonatie is dat niet af te leiden. Het is misschien ook wel een goed idee. Yo La Tengo laat vanavond met een wankelend en wisselvallig optreden merken dat optreden een topsport is. Tijd voor een break en daarna weer door als vanouds, is mijn advies.
Gezien: 19 april 2023 in LatarenVenster, Rotterdam
