Frank Heythuysen (55), redacteur van een huis-aan-huis-weekblad in Limburg, ook actief als dj, bezoekt Pinkpop al sinds 1978 en heeft daarna slechts twee edities overgeslagen.
Op zijn dertiende had Frank Heythuysen, uit de Midden-Limburgse plaats Echt, al naar Pinkpop willen gaan, maar daar staken zijn ouders een stokje voor. Een jaar later, in 1978, mocht hij wel. ‘Dan lig je als veertienjarig jochie ’s ochtends om half acht voor de poort en betreed je een nieuwe wereld die gelijk goed voelt.’ Hij gebruikt de woorden ‘ontmaagding’ en ‘muzikaal ontwaken’. Hij dronk er ook zijn eerste biertje. ‘Niemand die zich daar toen druk over maakte.’
Na de ABBA-periode van zijn kinderjaren ging voor hem met Pinkpop een nieuwe muzikale wereld open, waar spannender dingen gebeurden. Van hardrockfan (op zijn veertiende) ontwikkelde hij zich tot new wave-liefhebber. Later zou er van alles bij komen. Van hiphop, soul en funk tot indierock. Want Frank heeft een brede smaak. Zijn tweede editie, die van 1979, was een hele mooie. ‘Elvis Costello in een roze pak tijdens een gigantische hagelbui.’ De week ervoor scheurde hij zijn enkelbanden tijdens een voetbalwedstrijd. Festivalbezoek was niet verantwoord, maar als groot fan moest en zou hij Rush zien. Na afloop van het festival kon hij niet meer op zijn benen staan en moest door twee meisjes uit zijn klas ondersteund worden om terug te keren op het station in Geleen.
In die tijd had Pinkpop nog een compact programma met voor elke doelgroep wat wils. ‘Openbaringen? Dat eerste jaar Thin Lizzy en Mother’s Finest, echt een legendarisch optreden. The Jam in 1980. Een jaar later de eerste keer U2. Die ontdekte ik echt daar. Niet dat de liefde heeft doorgezet; na hun eerste drie platen vond ik het welletjes. Tot 1986 was Pinkpop altijd in Geleen, maar de gemeente wilde daar een ijsbaan neerzetten en toen is Jan Smeets voor een jaar uitgeweken naar Baarlo in Noord-Limburg. Was ik ook. Een totaal verregende editie met Hüsker Dü, Lou Reed, Echo & The Bunnymen en Iggy Pop. Vervolgens is het festival definitief verhuisd naar Landgraaf. Ik ben altijd gegaan voor de muziek. Veel mensen gaan voor de sfeer, ik niet. Sfeer is meegenomen, maar voor mij is het affiche bepalend.’ Frank ging zelden met een grote groep naar Pinkpop, meestal maar met twee of drie mensen. ‘Ik wil niet gehinderd worden door: die wil hier naartoe en die daar naartoe. In de beginjaren viel dat trouwens nog wel mee, want je had maar twee podia naast elkaar.’
Door de opkomst van andere festivals, Lowlands en later Best Kept Secret en Down The Rabbit Hole, werd Pinkpop voor Franks gevoel meer middle of the road. In zijn perceptie werd er vroeger scherper geprogrammeerd. Vandaag de dag staat er meer ‘vulling en vullis’ tussen, zegt hij. ‘muzikaal snoeiafval, bands met weinig netto uitlekgewicht’. Vooral de 3FM-bandjes interesseren hem geen zier. Verrast, weggeblazen – dat overkomt hem de laatste jaren niet vaak meer. Vroeger wel: Rage Against The Machine (‘Het ging goed los, maar van die aardbeving heb ik niks gemerkt’), Pearl Jam, OutKast, Nick Cave, PJ Harvey…
Slapen op de camping deed Frank tijdens die 39 edities nooit. Te dichtbij huis. En dus ‘gewoon elke dag heen en weer’. Handig om te weten voor vrienden en bekenden: Frank is doorgaans links vooraan te vinden. De twee keer dat hij oversloeg, vond hij het programma ‘kut’, maar zat hij zich vervolgens ‘wel drie dagen thuis te verbijten’. Limburgs chauvinisme, het speelt zeker mee. ‘Als het in Groningen was geweest, was ik er waarschijnlijk al jaren niet meer naartoe gegaan. Het is toch het feestje in je achtertuin.’
De drempel om een kaartje te kopen is voor Limburgers wat lager, meent hij. ‘Zelfs als het programma niet top is, wat ik vaak genoeg heb meegemaakt, dan wil je er toch bij zijn. Je komt veel vrienden en bekenden tegen, mensen uit de Limburgse popscene, die je ook bij concerten ziet. Pinkpop is een vrij kneuterig festival, een beetje ouderwets ook. Daarin onderscheidt het zich ook. Geen kermis, geen ADHD-festival waarbij je om de vijf meter wordt gebombardeerd met indrukken. Je kunt er nog een praatje maken. Het is heel relaxed. Daarom is het ook het ideale instapfestival voor jongeren. Je kunt nog op je gemak kijken wat er allemaal speelt. Dat is de charme van Pinkpop. Je kunt er je dochter van veertien met gerust hart naartoe sturen. Want je weet: dat gaat wel goed.’
‘Jan Smeets is de belichaming, maar in de loop der jaren ook meer de mascotte van Pinkpop geworden. Mojo bepaalt wat er op de planken staat, niet Smeets. De man krijgt ontzettend veel over zich heen, zeker de laatste jaren. Maar aan hem hebben we Pinkpop te danken. Dus bij mij heeft hij enorm veel krediet. Hoe hij over zijn festival en zijn bezoekers waakt! Het is bijna aandoenlijk om te zien hoe hij op zijn fietsje rondkart of hoe zijn vrouw zijn broodtrommeltje komt brengen. Smeets is gewoon onlosmakelijk verbonden met Pinkpop. Er zijn mensen die zeggen dat hij moet stoppen. Dat vind ik flauwekul. Laat die man, het is zijn hobby, waarom zou hij die opgeven? Ik vind het mooi als iemand vanuit het niets iets heeft opgebouwd waaraan elk jaar weer tussen de 50.000 en 70.000 mensen een leuk weekend beleven. Kritiek op het programma heb ik net zo hard als anderen. Er zijn veel festivals scherper en actueler dan Pinkpop. Maar dan moet je geen kaartje kopen voor Pinkpop, ga dan naar zo’n ander festival toe.’
Een memorabel moment nog maar. ‘Arcade Fire in 2014. Tijdens die enorme storm en hoosbui, het jaar na het Pukkelpop-drama. Nooit van mijn leven zo’n dreigende lucht gezien, met groen en blauw erin. Ik heb als een gek, totaal doorweekt, staan dansen, ging helemaal uit mijn plaat en dacht: als ik nú door de bliksem wordt getroffen, dan is het prima zo.’
Alles over 50 Jaar Pinkpop lees je in onze speciale editie. Extra dik en geheel gewijd aan de roemruchte geschiedenis van het langst (onafgebroken) lopende popfestival ter wereld. In een plakboek worden alle jaargangen op een rij gezet: hoogtepunten, dieptepunten, verrassingen, een muzikale tijdreis langs hippies en rockers, dansgeesten en gitaarbeesten, lieverds en klootzakken, appels en eieren, springende helden en vallende sterren. Bestel de nieuwe OOR hier.
Fotografie: Arend Jan Hermsen
